| |
Τα χρόνια μας τα παιδικά, με τη θαλασσογειτονιά,
πήραν αρμύρας μυρουδιά, μνήμες μας άφησαν γλυφές,
σμιγαδεμένες με στυφές, κι αριά, γλυκές, από μορφές,
και περιστάσεις και στιγμές, στο νου μας που 'στησαν θρονιά.
Κι ήταν ο κόσμος μας, μικρός, κούντουρη γειτονιά, φτωχή,
με εργατόσπιτα σειρά, δεξιά, ζερβά, - τι ταχτικά- ,
κι αναμεσίς, γαρμπιλωτό δρομάκι, λίγο βιαστικά
στρωμένο, που 'μαθε να ζει, με των καντρέτων παντοχή…
Εκεί κι αλάνα βολική, -σήμερα άμε να τη βρεις-
της αθερίνας τ' άβατο, του τρελοπαίχνιδου ιερό,
κάθε της κόχη, ζέφκι μας και γλεντοκόπι γιορτερό,
μ' απ' όλες μια, ριζοβολιά κάποιας μας θύμησης στιφρής.
Το σπίτι τ' άσπρο, στη γωνιά, τ' αφάνταχτο, το χαμηλό,
οπού 'χε στην μικρή τ’ αβλή, για σκέπασή της αγριελιά,
με κίτικο γειτόνεβε δεντρί, που για τη μαριολιά,
τ' αρμήνεβε άκνιος σορόκος και μαϊστράλι σφριγηλό.
Τότες, δεν το κατέχαμε, μα κειο το δέντρο το δασύ,
δεν ήτανε φλόρας βουλή, σε γη μοιαστή για την ελιά.
Αναστησιά ήταν, μαθές, κάποιου κηπάρη ζαβολιά,
περίτου ένας εμιγκρές, όπως εγώ, όπως κι εσύ…
Κι όλοι, ως ήμασταν φερτοί, κάμαμε μια μπερμπατουριά,
το κέφι βάζαμε εμείς, κι αυτό τα ξαμωτά κλωνιά,
- τι, το μονάξιο το δεντρί, στων καιρικών την απονιά
ξελέγει με ρίζα βαθιά, και με βραχιόνια του θεριά. -
Απάνω του περάσαμε, σ' άνοιξες, σε καλοκαιριές,
πλήθος κεντιά της νιότης μας, τις πιο πολλές μας Κυριακές,
Εκεί φιλιές από αυτές, που νοματίζουν γκαρδιακές,
εκεί συχνές συνερισιές, κάποιες μικρές κατεργαριές…
Εκεί την τσίχλα μάθαμε, και σβίντζιρα επιμονή,
απ' τα χολάτα φύλλα του, νιώσαμε πίκρα τι θα πει,
εκεί μετρήσαμε μαζί, ποιο είν' το τράτο του γαρμπή,
στα πόδια του, του κίτρινου, μ' απόγι, είδαμε θανή…
Σαν παραγνωριστήκαμε, στο θόλο στήναμε τσαρδιά,
με ξύλα και ναστόχαρτα, κι άπονες καρφοβελονιές,
το φίλεβαν βαθιές πληγές, δοσμένες δίχως τσιγκουνιές,
από βούρες παιδόπουλων, π' αρμήνεβε τρελή καρδιά.
Κι αυτό δεν έβγανε μιλιά, μον’ πάλεβε μες στη χρονιά,
να γιάνει τις λαβωματιές, κι είχε για δαύτο σερμαγιά
μονάχα δάκρυα, κι ήτανε χαζίρικο, μες στη μαγιά,
να μας ξενίσει σ' αγκαλιά, που δεν της δείξαμε σπλαχνιά.
Κάποτες. κλάψαμε γιατί του 'κοψαν χαμηλά κλαδιά
- ήτανε, λέει, κίντυνος, για τα μικρότερα παιδιά -
Μα πριν στεγνώσουν δάκρυα μας, για τούτη την αναποδιά,
το δρόμο για τους κλώνους του, βρήκε πεισματερή καρδιά.
Μα, κόσμου μας το τράνεμα, κάποτες, φέραν οι καιροί,
κι ως νια πουλάμια, για φωλιές, εψάξαμε σ' απλοχωριές,
σε δαύτες να σοδέψουμε, και λιόφωτα και ξαστεριές,
και λίγο-λίγο το δεντρί, γίνηκε θύμια τρυφερή…
Κι έμεινε να μαλοκοπά, με το σορόκο, το γαρμπή
να ματοχώνει φύλλα του, ίσιο του να λυγά κορμί,
μ' όλες εκείνες τις ουλές, απ' τη δικιά μας παιδεμή,
και χρόνια δεν το 'δε κανείς, "πως είσαι γέρο;", να του πει...
Μ' αν πάει κάποιος κατά κει, κι αναζητήσει να το δει,
δεν θα βρει πια σημάδι του, δε θα 'βει κείνη τη γωνιά,
κι ακόμα - το χειρότερο -, δε θα 'βρει και τη γειτονιά,
όλα τα ρήμαξαν, μαθές, με κάποια πρόφαση αηδή…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
