| |
Καθώς ακροβατω μες το γαλάζιο,
στην κόψη ενός κύματος ψηλού,
ο φόβος στραφταλιζει περιφάνεια,
η ματαιοτητα φυσάει και ακολουθώ.
Και ξαφνικά απλώς αλλάζω γνώμη,
βουτάω την ανάσα στο νερό,
κανένας δεν με βλέπει τώρα,
Και κόντρα απ το ρεύμα κολυμπώ.
Το νόημα του βυθού χωράει στην τσέπη,
μοιάζει με κάρβουνο βαρύ και καθαρό,
κανένας δεν μπει στον κόπο να ληστέψει,
και χωρίς έγνοια στο τραπέζι το ακουμπώ.
Με τον καιρό αυτό όμως ανθίζει,
σαν σπόρος που ανηκει στο υπερπέραν,
απλώς θέλει να του ανήκεις και εσύ,
και θέλει να είναι και δική σου ιδέα.
Ένα πράγμα μονάχα εκεινο θέλει,
όταν σου δώσει την ασαλευτή του φλόγα,
κάθε χειμώνα που ζεστό φτιάχνεις με αυτήν,
με θαλπωρή να το σερβίρεις σε παρέα.
Μονάχα τότε θέλει να σου δώσει,
έναν ακόμη πιο κρυμμένο θησαυρό,
και εκεί που νόμιζες πως τα χεις όλα,
μπροστά σε αυτόν, μοιάζεις φτωχός.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
