| |
εκεινο το χαμογελο
που δεν το λες μειδιαμα...
με τις ακρες των χειλιων
στραμμενες προς τα κατω
-απο την βαρυτητα ''καποτε'' που δεν γινεται ''χτες'' παρα μόνο ''σημερα'' το ''αύριο''-
λογω του σφιξιματος -λοιπον -και που την επιταχυνει-
των μυων στα ακροχειλα...
τα καταφανη ορια του ελους
τα παζαρια μετα τα τελεσιγραφα και τις σουπιες
αντι του τελους σε αυτα.
και δεν ειναι το μισος που σκοτωνει
την αγαπη, την μαγεια, τον ερωτα.
ειναι ο φοβος
-το ζιζανιο που -θεριευει- αξεριζωτο
στην καρδια της φυσικοτητας
συρρικνωση και καταπνιξη-
επικτητος.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
