| |
Κάθε νύχτα ξυπνώ, δίχως λόγο θα πω και γυρνάω στο σήμερα
το ταβάνι τραβώ για να βρω ουρανό, όμως είναι ριγέ απ’ τα σίδερα
Όταν ήμουν μικρός γρατζουνούσα σιωπές με ποιήματα
τώρα ψάχνω να βρω μ’ αγωνία στους τοίχους συνθήματα
Στο σκοτάδι της πόλης αυτής τα παιδιά μου νωρίς τα ξενάγησα
να ξορκίσουν τους φόβους που κουβάλησα εδώ και ναυάγησα
Κι έγιναν άνεμοι μες στα στενά και θηρία ανήμερα
κι έτσι βρήκα κι εγώ το κουράγιο να φτάσω στο σήμερα
(ρ) Ίσως φτάνει εκείνη η μέρα που τα χέρια ψηλά θα σηκώσω
γι’ αυτό τρέχω ο τρελός αν μου έμεινε κάτι να δώσω
τον καθρέφτη μου σβήνω, τη σκιά μου ξορκίζω και χαρτιά τσαλακώνω πριν πέσω
και ξυπνάω τον Θεό, λίγο πριν τις οκτώ, πρέπει κάπου ξανά να πιστέψω
Πάει καιρός που στους φίλους μιλώ και αυτοί με κοιτάζουν καχύποπτα
Ναρκωμένοι καλά, στις οθόνες μπροστά, δεν ξυπνάνε με τίποτα
Με μάσκες γαλάζιες και άσπρες στολές μασκαρεύεται ο θάνατος
δεν αντέχω να δω και σε άλλο αδερφό να φωνάζουν «αθάνατος»
(ρ) Ίσως φτάνει εκείνη η μέρα που στιχάκια και χώμα θα γίνω
Τελευταία φορά, με περίσσια χαρά, τα μαλλιά που δεν έχω χτενίζω
Και τα λόγια της μάνας που κρατώ αγκαλιά τρυφερά με μαλώνουν
στο τσιγάρο μιλώ, δίχως ρίμα θαρρώ κι όλα γύρω θολώνουν…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 4
| | | | | | | |
|
