| |
Το βραχοκλήσι το λεφκάτο,
με το γεράνιο τoυ σκουφάκι,
βιγλίζει κόρφο λουλακάτο,
από μιας πούντας μπαλκονάκι…
Δεν έχει τη μεγαλοσύνη,
βασιλικής, σε δάσια πόλη,
μ' ακλέρια της, στο λούσο, μπόλι,
και ριζικό της, τη βιασύνη…
Δεν ζει, με σύντροφο αγκούσα
μ' αδέρφια, κούρσος κι αγωνία,
το στολιδώνουν πέτρας λούσα,
ζει μ' αλοφάχνη σ' αρμονία.
Δεν του κοστίζει όταν σιγή,
γυρίζει σε γιαλού καντάδα,
δεν νιώνει φόβου αναρριγή,
από του πέλαγου ραχμάδα.
Δε νοιάζεται που νύχτες, μέρες,
μικρέβουν κι απομεγαλώνουν,
που, χρόνου γόησσες θυγατέρες,
βροχάδες, λιοβολιές, σκαρώνουν…
Δεν καρτεράει τ' Άγιο Πνεύμα
να μοιάζει μ' άσπρο περιστέρι,
κι ένα γλαρί μπορεί το ζεύγμα
με ουρανούς να καταφέρει.
Στέκεται κει, βαρδιάνος τάχα,
μ’ άρτηκα δίχως, μήτε θρόνο,
για να λειτουργηθεί μονάχα,
μια-δυο φορές μες σ'ένα χρόνο…
Συναστεριές τ' αποσκεπάζουν,
τ’ αστριά απάνω τ' σταλοχύνουν,
σπίθες ελπιδερές π' ακμάζουν,
μάταιες δόξες π' αργοσβήνουν.
Γλεντά τα γάργαρα φεγγάρια,
ξαφεγγαριές υπομονέβει,
γέννας και δόξας ξέρει χνάρια,
θανή κι ανάσταση μαντέβει.
Είν' η ζωή του, ως στεριανού
που καταστάλαξε μαρτόζος
αργός, και μπάρκου αλλοτινού
θύμια του φέρνει μπάτης μπριόζος.
Oι προσεφκές του, σπορισμένες,
με πόντου και στεριάς σμιγάδι,
σε νάξη αργαλιό διασμένες,
μ' ερμιάς στημόνι κι άρμης φάδι.
Είν' αντικριές, σ' όσα ρωτάνε
ωριές γοργόνες, σε καρτέρια,
πλάνες, που κρύφια του κρατάνε,
καιρούς σιγόντους κι αγριοκαίρια...
Τις χειμωνιές, τα καλοκαίρια,
στηλό παράστημα σηκώνει,
περήφανο στης νύχτας χέρια,
χαμαϊδό σ' ήλιο που αψώνει.
Κι ο κόσμος που 'ναι στο ριχτίμι,
τα μάτια τ' αψηλοσηκώνει,
και το θωρεί τ' άγιο τ' αγρίμι,
σαν κάποια χρεία τον στριμώνει...
Και καρτεράει το συχέριο,
από του βράχου το ξεμόνι,
από το χτίσμα το αιθέριο,
που θαλασσόκορφο ξαμώνει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
