| |
Πολλές φορές αναρωτιέμαι
Τι με ωθεί να σου γράψω
Ποιος είναι ο λόγος που γεμίζει το μυαλό μου εικόνες
που με τρώνε λίγο λίγο μεχρι να πιάσω το μολύβι
Ξέρεις
ποτέ δε σβήνω όταν ξεκινάω κι αυτό γιατί μέχρι τώρα
ήθελα οι σκέψεις μου να αποτυπώνονται αναλλοίωτες, ατόφιες
Αγυαλιστες κι απεριποιητες
Λες και αφήνω λίγη ψυχούλα στο χαρτί
που ταξιδεύει μαζί του μέχρι το συρτάρι και μετά ξεχνιέται
χάνεται
Αισθάνομαι πως ότι γράφω
έχει αξία εκείνη τη δεδομένη χρονική στιγμή κι αργότερα
αν ποτέ επιστρέψει στα χέρια μου, μεταμορφώνεται στα μάτια μου
άλλες φορές σε σκονισμένη αποκάλυψη κι άλλες σε μειδίαμα ντροπης
Εσύ όμως άλλαξες καπως τη συνήθεια, πράγμα ακατορθωτο αν με ήξερες
Τώρα σκέφτομαι τι θα γράψω,
μήπως εκτεθώ
Μηπως ο κόσμος μου σε τρομάξει
και δε θελω
Χωρίς νόημα σκέψεις
Αυτό το φως που χαρίζεις όμως απλόχερα πάρα τα όσα συμβαίνουν γύρω σου
δε μπορεί να με αφήσει αδιαφορο
Με μαγνητίζει και με οδηγεί μακριά απ το παιδικό σκοτάδι που φωλιάζει μέσα μου
Με προσανατολιζει
Έτσι λοιπόν
δεν ανέχομαι αυτό το φως σου να σβήσει
και προσπαθώ να το κρατήσω καπως
Χωρίς να ξέρω αν θες
αν χρειάζεσαι κάτι από μενα
αν σε βοηθάω στο παραμικρο
Μετά σκεφτομαι τα σύννεφα που θες να ζεις
την παιδική ψυχή σου που πονάει λίγο
και πεισμωνω
Να σε δω να γελάς, να ξεχνιέσαι, να ζεις
Οπότε μοιραία επιστρέφω
εκεί που ξεκίνησα
και πιάνω το μολύβι
αρχίζοντας να γράφω κάτι ολόδικό σου
Που δε χρειάζεται να δεις
Γιατί όταν βγει απ το συρτάρι μόνο ντροπή θα θυμίζει,
αποστροφη,
όσο το φως απομακρύνεται
και το γνώριμο σκοτάδι μ αγκαλιάζει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
