| |
Δεν είδα τα μαλλιά μου πώς γκριζάρισαν
τα πότισα μπογιές και με φτιασίδια
Δεν είδα τις ρυτίδες μου πώς βάθυναν
τις έκρυψα κάτω από στολίδια
Μια μέρα συνειδητοποίησα
ο χρόνος ποσο είναι περασμένος
Και τότε στη γωνιά μου λίγο σάστισα
σαν άνθρωπος μικρός και κουρασμένος
Τον χρόνο, όσο κ αν ήθελα, δεν γέλασα
Θυμάμαι την ρυτίδα αυτή την πρώτη ! (χα)
Μαζί με όλα, να'μαι! κι εγώ πέρασα
Με ψέματα να τρώω όλη μου τη νιότη
Κ τώρα τα μαλλιά μου που μπαμπακιασαν
Κ κράτησα στα χέρια μου εγγόνια
Γελάω με όσα την ψυχή μου μαύρισαν
Στης νιότης μου τα όμορφα τα χρόνια
Κοίτα ποτέ σου 'σύ μην μοιάσεις σύννεφο
Μ'αντάρα την ψυχή σου μην στολισεις
Γιατί μονάχα ένα να έχεις σίγουρο
Τον χρόνο ,όσο κ αν θες δεν θα γυρίσεις.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
