| |
| | Ρυτίδα |  | | | Καλό ξημέρωμα και καλή εβδομάδα σε όλες και σε όλους. | | |
Με αυλακιές ευθιξίας, οργωμένο, το μέτωπό της,
και η ρυτίδα, καταμεσίς στα φρύδια, ν’ αποθαρρύνει,
σαν άξαφνης καταιγίδας, προμήνυμα, σε μια θάλασσα.
Μολυβένια συννεφιά, μες στο βλέμμα της, ηλεκτρισμένη.
Οι αλκυόνες, σε προσφύγι τους νύχτερο, τρέμιες, λουφάζουν.
Να ερμηνεύσουν τη λάμψη, μοχθούν, πριν τ’ αχητό της βροντής…
Σαν χωριστούμε, αυτή την ανάμνηση, δεν θα κρατήσω.
Δεν αντέχονται οι στρυφνές φιδόστρατες της διγνωμίας.
Του χαμόγελου, της αγάπης μας τα πανιά, που δοξάζει,
σαν το μαΐστρο, προτιμώ να κρατήσω την τρυφεράδα.
Φτάνει αυτή, για να ντύνω, αχνορόδινες, τις αισθήσεις.
Για την ηδονή, που γίνεται οδύνη, η καπυράδα...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
Νταλαρομπασης
24-10-2022 @ 13:35 | ::up.:: ::theos.:: ::theos.:: | | -Ειρήνη-
25-10-2022 @ 14:44 | Διαφορετικό από τα συνηθισμένα σου, professorark... πολύ ατμοσφαιρικό. Η γυναίκα είναι μια προσωποποίηση του καιρού ακριβώς πριν το ξέσπασμα της καταιγίδας - πόσο εκφραστική η περιγραφή σου! Ο άνδρας, από την άλλη, είναι το ακριβώς αντίθετο, η γαλήνη μετά την καταιγίδα... σε ένα άλλο επίπεδο, φαίνονται οι δυο διαφορετικοί τρόποι που κρατάει κανείς μέσα του κάποιον που έχει φύγει... | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
