| |
Και να ‘μαι πάλι εδώ, μωρός όπως και πρώτα,
με τη σιωπή μου στο δαήμων να μιλώ…
Δε παζαρεύουμε την νιότη όπως τότε,
γίναμε φίλοι που ‘χουνε κοινό σκοπό.
Εγώ ρωτώ για τη ζωή κι αυτός μου γνέφει,
δεν ανταλλάσουμε, το ψάχνουμε μαζί.
Αναζητάμε και στους δυο, αυτό αρέσει,
πια συζητάμε κι ό,τι έχουμε αρκεί.
Σ’ άλλες ταχύτητες γευόμαστε το χρόνο,
αρκούνε μόνο τα ταξίδια του μυαλού,
μοιάζουν με γεύση (στο μυαλό μου) οξυγόνου…
Σα μια δραπέτευση απ’ της ύλης το κελί.
Κι αυτός πάντα εκεί να με εξετάσει,
να με ρωτήσει «Τι βιώνω στο παρόν;»
να βρει ένα θέμα και κουβέντα να μου πιάσει,
να αναλύσει ένα κόσμο ιδεών.
Πόσα μεγάλα στα μικρά μ’ έχει διδάξει,
κοίτα πως άλλαξαν οι ρόλοι τώρα πια,
γίναμε φίλοι και νικήσαμε στη πράξη,
πόσο κι οι δύο, έχουμε αλλάξει τώρα πια…
Και να ‘μαι πάλι εδώ, μωρός όπως και πρώτα,
νέος ακόμα, πριν με βρουν τα γερατειά,
για αυτό σου λέω πως νικήσαμε στη πράξη,
τα άλλα έρχονται στο χρόνο φυσικά…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
