| |
Ακούγοντας στο ράδιο “Κοινωνικά Απορρίμματα*”
διαπίστωσα τι κάνουνε, οι άνθρωποι, για χρήματα.
Μα πόσα ακόμα πιο πολλά, κάνουνε για την τέχνη,
ο πλούσιος, ο άνθρωπος, δεν είναι αυτός που έχει!
Χτίζουνε σπίτια και σχολειά ελπίζουν να αλλάξουν,
κι ένα αύριο καλύτερο, ζητάνε για να φτιάξουν,
Αναρωτιούνται που και που… Που φτάνουνε οι ρίμες
κι αναλαμβάνουν μόνοι τους κοινωνικές ευθύνες.
“Ρε λες να αλλάξουνε τον κόσμο τα τραγούδια μας;”
γράφουν στους στίχους τους κι εμένα με αλλάζουν,
“Λες να μας παίζουνε και κάποτε στα Μέγαρα;”
ξαναρωτάνε και σε σκέψεις πια με βάζουν...
Δεν έχει όριο το που μπορείς να φτάσεις,
δίχως ταβάνι ουρανό θα συναντήσεις,
σαν αλυσίδες είν’ τα θέλω που αγάπησες,
πιο μακριά θα πας εσύ… όταν τα αφήσεις.
Αν θες τον κόσμο να αλλάξεις χάρισμα σου,
αρκεί εσύ να αναλάβεις την ευθύνη!
Να έχεις όνειρα στο αύριο να τάξεις,
και να χεις μέσα σου αρκετή εμπιστοσύνη...
Αν θες ταξίδια αστρικά να μη φοβάσαι,
δεν έχει όρια το που μπορείς να φτάσεις,
Μόνο αυτό που θα σου το πω, να το θυμάσαι!
είναι η ζωή διαδρομή… και να βαδίζεις!
Κι αν ένα σπίτι ήρεμο ζητάς να ξαποστάσεις,
να ‘ν’ ταξιδιάρα η σκέψη σου σε σώμα σταθερό,
να ξεκουράζεις το κορμί, ποτέ όλο το σώμα,
και να δουλεύεις όσο μπορείς το όργανο μυαλό.
Τι κι αν ακούσουν τα τραγούδια σας στο Μέγαρο;
Τι κι αν διαβάσουν ένα ποιήμα, σ’ ένα μνήμα;
Μόνη αξία… πόσο ακούστηκε το μήνυμα,
κι αν καταλάβανε του έργου την ουσία…
Ρε λες να αλλάξουνε τον κόσμο τα τραγούδια τους;
Ήδη αλλάζουν αφού άγγιξαν εμένα!
Είναι η τέχνη ένα χρώμα ανεξίτηλο,
κι είναι τα έργα της πλασμένα ένα-ένα.
Κι άμα αλλάξει ο κόσμος και τα καταφέρουμε;
Δε σταματάει πουθενά η φαντασία!
Νέες ιδέες και καλύτερα θα κάνουμε,
καλλιεργώντας την δική μας την ουσία…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
