| |
Αναίμακτα πεθαίνουν οι πολίτες,
κάθε μέρα που ξυπνούν,
σε μια κοινωνία μίσους,
κριτικής και άφθονου θυμού.
Ψάχνουν τα πρόσωπά τους στον καθρέφτη,
και δεν τους δίνει αυτό που αναζητούν,
ίσως το έχουν τα θηρία που κοιμούνται,
ενώ γνωρίζουν τις πληγές που τα πονούν.
Ψάχνουνε λιγάκι περηφάνια,
μέσα απο άλλα πρόσωπα κενά,
μα δεν τους δίνουνε αυτό που αναζητάνε,
αλλά το έχουνε τα άνθη τα κοντά.
Νομίζω οτι μοιάζω ανήμερος,
αδέσποτος που οι άλλοι κυνηγούν,
που βρέθηκε σε πόλη καταλάθος,
μιας άγριας ζούγκλας ηθικού θυμού.
Περήφανα αγνοώ τα όριά μου,
οπού ποτέ δεν τα ΄θεσα εγώ,
μέτρο του μήκους τους ο πόνος,
οπού βιώνω και μετρώντας, τον ξεχνώ.
Όλα αυτά για ένα λουλούδι,
για να σκύψω λίγο χαμηλά,
και να του πώ να πάρει την μιλιά μου,
και με τα πέταλα να φτιάξει δυο φτερά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
