| |
Ήταν κόσμος ήταν πλήθη
κι` είχα ερωτηματικά χιλιάδες
λες να ζούσα παραμύθι
η να ζούσα σοροκάδες.
Ήταν κόκκινα τα κρίνα
μα εσύ κλαίς, καρδιά μου
για τα ονειρεμένα εκείνα
τα χαμένα τα όνειρα μου.
Ήταν νιάτα! τα φεγγάρια!
κι` έτρεχες ψυχή μου αίμα
κι` ήταν νιούτσικα κλωνάρια
με τα χέρια υψωμένα.
Κι` είχες πίκρα, πίκρα τόση
σαν του φθινοπώρου φύλλα
λες και σου είχανε προδώσει
όλα της καρδιάς τα φύλλα.
Ήταν κόσμος, ήταν πλήθη
κι` έλεγαν θα ξημερώσει
κι` έλεγες, το παραμύθι
είχε δράκο! θα τελειώσει.
Κι` έκλαψες γοερά με πόνο
έκλαψες γοερά σαν παιδί
σαν δεν είχες οξυγόνο
για ένα μοναχά κλαδί.
Κει στου ζέφυρου το σπίτι
στου ψωμιού και της οργής
ένα μοναχικό σπουργίτι
μες στη μέση της γιορτής.
Κι` όπως πρόσμενες το τρύγο
τ` αλωνάρη, χρυσό βιός
είπες, πως θέλω να φύγω!!!!
ας` με νιώσει κι` ο θεός
Στο κοκκινόχωμα μια πληγή
μια χαρακιά βαθιά στο σώμα
μια μολυβιά στη χαραυγή
μια πέτρα είχες στρώμα.
Κι` έκλαψες γοερά σαν παιδί
δίχως θαλασσί βραχιόλι
κι` είχε τ` όνειρο χαθεί
ξέρες!! μείναν στο περβόλι.
Ανέβηκες το Γολγοθά
δίχως να κοιτάξεις πίσω
της προδοσίας τα ιδανικά
αρνιέμαι φως μου να τα ζήσω.
Ήταν κόσμος, ήταν πλήθη
κι` είχες γράψει ποιήματα
σαν τα σκέπαζε η λήθη
τα στερνά χειροκροτήματα.
Μες στη μέση του Σεπτέμβρη
κάηκε η κόκκινη μιλιά!!
κι`` είχε η γραφή μαχαίρι
κι` είχε η γραφή θηλιά.
15-11-2022
Αδαμοπούλου Γεωργία
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
