| |
Ατελείωτοι λαβύρινθοι μνήμης
ταράζουν τη φαντασία μου
κι ο προβοκάτορας χρόνος σιωπά.
Ονειρεύομαι τα στενάκια του μικρού χωριού
που είναι γεμάτο γιούλια κι όταν ο άνεμος συνωμοτεί
στρώνει λευκό μανδύα για να περάσεις εσύ.
Εσύ λυγερόκορμη κόρη
κρατώντας πανέρι με φράουλες στο χέρι
στο διάβα σου η θάλασσα γαληνεύει.
Τα ίχνη σου στην άμμο μένουν ανέπαφα
και να προβληματίζονται τα κύματα
αν πρέπει να τα σβήσουν ή όχι.
Κανένας νοτιάς ,κανένα κύμα δεν μπορεί
τα ίχνη σου να διαγράψει όπως το σαράκι της καρδιάς
που κι αυτό ποτέ δε θα σβήσει.
Ακόμη και την αύρα σου αισθάνθηκα πως είναι εκεί ,
έμεινα μαζί σου στην ακτή κι ας μην ήσουν ορατή,
ένιωθα πως είμαστε ακόμη αγκαλιασμένοι.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
