| |
| | Στόριση |  | | | Καλό μήνα και καλό βράδυ σε όλες και σε όλους. | | |
Θαρρώ, θα γείρω,
σε κούλα με περβόλια,
πρασινισμένα
έναν καιρό, μα τώρα,
ξεθωριασμένα, μάλλον...
Και θα βαδίσω,
από κλωνάρια κάτω,
γδυμνά των κάχτων,
σε λήθαργο που πέφτουν,
με τις κοντές τις μέρες...
Συρμή κει θα ‘βρω,
και μια βρυσσιά χολάτη,
οπού τις λύρες
γρίκησα, απ' των όμπρων,
και τ' άνεμου δαχτύλια...
Εκεί καβάκια,
γιγάντια στην αράδα,
οπού μποτζάρουν,
ως αμαδρυάδες, λίζιες
στων θεριακών τα χούγια...
Μια στέρνα θα 'βρω,
εκεί κοντά, που θα 'ναι,
αφροζωσμένη,
απ' τη σταχτοχλοϊσμένη
πνοή, ορμής στη ζύγρα...
Και θα υπάρχουν,
μεσόκοπο ζεβγάρι
και οι δυμάρες,
με τα κρασάτα μάτια,
να τρέχουν στ' αβλιδάκι...
Στην όψη ίδιες,
κι αλλοιώτικες, αντάμα
στο φέρσιμό τους,
ο αγιασμένος τρόμος,
γειτόνων κι αρχινών...
Σγουρό αγόρι
με μύτη γερακίσια,
και τρεις κορφάδες
στην κεφαλή, θα παίζει
άμελα, στο αζάτο...
Αυτού μαντζάτο,
δεξιόζερβα στο τζάκι
φωτογραφίες,
νέες, παλιές, γερόντων,
βλογητικής π' εχάθη...
Πάν', στα δωμάτια,
ονείρατα, κρεμάρια
παλιά, στυμένα,
και χωντζερές, στη μέση,
μ' αχνιές μουσαφιραίων…
Εκεί κλινάρι,
διπλό, της πολυτέλειας,
ανόμοιο με κεια,
τα ράντζα σε σκριτόρια
γιομάτα με βιβλία…
Αν πεις, ετούτη,
η στόριση, πως είναι
αχαριασμένη,
δυο πινελιές καρτέρα,
που βάσταξα για πάψη…
Εκεί θα έβρω,
αγάπη, τρυφεράδα,
πιστή αγάπη,
που πουθενά στον κόσμο,
αλλού, δεν θα πετύχω…
Στοργή θα έβρω,
εκεί, να με προσμένει,
και δίνει τούτο,
στη ζουγραφιά μου, χάρη
πόχουν μαγίστρων έργα...
Κι αν πιάσεις, ίσως,
κι εσύ να ζωγραφίσεις,
ριτράτο τέτοιο,
πρόσεξε μην σου λείψει,
το ρέγκι της αγάπης...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
koyloykakoselias
02-12-2022 @ 20:54 | ::up.:: ::up.:: Καλησπερα Κωνσταντινε | | -Ειρήνη-
06-12-2022 @ 16:22 | Από τα πολύ, πολύ όμορφα ποιήματα που έχω διαβάσει! Είναι σα να έχεις ένα κινηματογραφικό φακό και να εστιάζεις σε κάθε σκηνή ξεχωριστά... ή σε κάθε λεπτομέρεια του πίνακα... ποιο το χρώμα αυτής της οικογενειακής αγάπης; Αν δω τη συνολική εικόνα ενός πίνακα θα έλεγα το χρυσό που κάνει μια εικόνα πολύτιμη, αν πάλι δω τα τάνκα σου σαν ζωντανό πίνακα, νομίζω θα διάλεγα το φως του ήλιου που δίνει λάμψη, αλλιώς όλα γίνονται μουντά... μου άρεσε πολύ η περιγραφή της στέρνας, η λέξη "σταχτοχλοϊσμένη"... και θα έβαζα και μια μουσική σαν αυτή, ήρεμη και νοσταλγική
https://www.youtube.com/watch?v=Be4CIMAvMwU | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
