| |
Άλλη μια μέρα της ζωής μου ξημερώνει,
λίγες στιγμές κι ύστερα πια, ο χρόνος τελειώνει…
Αναρωτιέμαι που και που αν έχει αξία,
κι αυτός ο βίος… Τι κοινό έχει με την βία;
Κάποιες φορές να όνειρά μου εκθειάζω,
και τα εκθέτω δίχως φόβο στο κοινό,
άλλες φορές τα όρια μου… Εγώ τα βάζω,
και προσπαθώ να συμβαδίσω όσο μπορώ.
Άδειο ανδρείκελο που ντύνομαι με ρόλους,
του μαθητή, του ηθοποιού, του συγγραφέα,
κι έτσι ποιήματα και έργα γράφω νέα,
καθώς της μέρας μου πια κλείνει η αυλαία…
Αναπολώ τη κάθε μέρα που περνάει,
πόσα απ’ τα λάθη μου στο αύριο να τάζω;
Πόσα κατάφερα και πόσα αμελώ,
την κάθε μέρα που περνώ… Την εξετάζω!
Ένα δοχείο σαρκικό με μένα μέσα,
που το ονόμασαν τυχαία εντελώς,
ζει σ’ ένα χρόνο κι ένα χώρο… που ‘ναι η φύση,
με περιβάλλον κατά κόρον τεχνητό.
Μαθαίνω μόνο, απ’ όσα ο άνθρωπος γνωρίζει,
κι από τα λάθη του ορίζω τα σωστά…
Μα η ζωή είναι στιγμές κι η Γη γυρίζει,
κανείς δεν ξέρει αν υπάρχει το μετά…
Ζούμε μονάχα εξ’ αιτίας απ’ ένα αστέρι,
κι εμείς νομίζουμε πως έχουμε δουλειά…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
