| |
Κρένε, καρδιά μου:
Eίμαστε, τάχα, κι οι δυο
τόσο μεγάλοι;
Το γυαλί τήρα καλά,
ντρίτα πριν μ' αποκριθείς...
Τήρα τις ζάρες
π' αναδιπλιάζουν εκεί,
που χαμογέλια
ήταν δροσάτα, παλιά,
και οψερές δυο λακκιές.
Τήρα το χιόνι,
στα μαλλιά, άλλοτες, που
ήταν μελάγια…
Κόχεψε τη συγνεφιά
στα μάτια, τα νεβρικά…
Μίλα, καρδιά μου:
Χρόνια που μας ακουμπάν,
χάρη θα λάβουν,
κι αξάφνιες τους, θλιβερές,
θα γένουν υποφερτές;…
Μέτρα στις ράφες,
στ' αρμάρια σου, τα κρυφτά,
λύπες αράδα...
Θα σε δαμάσουν, μαθές,
και θα συρθείς στη σκλαβιά;…
Τράτο δεν έχεις,
για τις παλιές παντοχές
να λαχταρίζεις;…
Σε νιας χρονιάς ερχομό,
θα πνίξεις την ταραχή;…
Ώστε, καρδιά μου
είμαστε γέροι κι οι δυο;…
Γύρα οι φιέστες,
δε θα γοργέψουν παλμούς,
θα βολεφτείς στο παλιό;…
Σκούπες χολάτες
που ραίνει ανελυτάς,
δράκο, λυκούδι,
θα σπαργανίσουν, βουβά,
κι ανάγυρα χαλασμός...
Όρκους καινούργιους,
με ρέζιγο τελειωμό,
λάφρος σαν πάρει,
μπρούσκα, θα τους αρνηθείς,
χρέη μετρώντας παλιά;…
Γρίκα, καρδιά μου,
δεν είν' κανείς μας, ποτές,
τόσο μεγάλος,
έλπιση για ν' αρνηθεί
καταμεσίς μιας νυχτιάς…
Γέλα, καρδιά μου
βασιλικού την οσμή
έχει η ζήση,
κι ας μαραγκιάσουν κλωνιά,
κιάρα κι ας λείψουν ανθιά…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
