| |
| | Λύκοι |  | | | Καθώς το λυκαυγές πλησιάζει... | | |
Από το μοναχόλυκο, που στέκει σε μια ράχη,
και καρσινταίνει ρέμπελος τ’ αμέριμνο κοπάδι,
εκείνον οπού ξάκρισε, σκυμμένος, σε λιβάδι,
να τον φοβάσαι πιότερο, άδειο έχει στομάχι.
Δεν ξαμολιέται μοναχός, για να ‘μπει στην αμάχη,
κι άλλοι, παγάνα, στα φτερά, στήνουν χωρίς ψεγάδι…
Είναι τριμμένοι, διαλεχτοί, της λυκουνιάς λογάδι,
σαν βάλουν κλήρα σκοτωμού, τους πιάνει το ταμάχι.
Ποτέ δεν χάνουν, ή νικούν ή στρώνουν με το ρίσκο...
Άμα η πείνα τους κοπεί, μες στις μονιές, η ροδαυγή,
τους βρίσκει θούρια ν' αλυχτούν, στου φεγγαριού το δίσκο...
Λιόντας ή τίγρης, όπως λεν, τον ξαπερνούν το λύκο,
- με θεριομάρα, πανουργιά, είναι στρυφνό να παραβγεί -,
μα ρούβαλο δεν θα ιδείς, τζουτζές να ‘ναι σε τσίρκο...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
koyloykakoselias
28-12-2022 @ 10:39 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: Καλημερα Κωστα | | -Ειρήνη-
29-12-2022 @ 10:33 | Όλη αξία του σονέτου βρίσκεται στον τελευταίο στίχο, ο οποίος είναι και ο θεμέλιός του, δηλ. πάνω σ' αυτόν χτίστηκε και όλο το υπόλοιπο, έτσι το διαβάζω... αν έλειπε, ή να το πω αλλιώς, αν ήταν διαφορετικός, θα ήταν απλώς ένα ωραίο περιγραφικό ποίημα, με αυτόν, πηγαίνει σε άλλο επίπεδο... | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
