| |
Στης κρασοκούπας, που ‘μεινε σε μια γωνιά, τα βύθια,
τα καταπάτια χάνουνε της γλύκας τα βλησίδια,
και πιάνουνε δροσόφιλες, στα χείλια της στασίδια,
αλέστες για το κούρσος του σπίρτου, από συνήθεια.
Όμοια, κι αγάπες που γλυκά γενήκαν παραμύθια,
κατάκιασαν, φορές-φορές, ξινά αποκαθίδια,
και στα που μείναν απ’ αυτές, απανωτά ταξίδια
αποκοτούν, σκέψεις δραψιές, που ‘ν’ της ψυχής αγκρίθια…
Σε μπέβες δυο, ανάμεσα, που το μυαλό μαβλίζουν,
ρασπέτι στάζει η καρδιά, μέσα στις ρετιράδες,
και βγαίνει άλλος εαυτός, στα λόγια που στυφίζουν…
Μα, έρωτας σαν ξαναρθεί, μελέβουν κι αβγατίζουν
οι λέξεις οι κιμπάρικες, μέσα στις μαντινάδες,
και στέλνουν τις δροσόφιλες, αλλού να διαγουμίζουν…..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
