| |
Αχ, τραγούδια μου αργινά, σιγαλά, ποιός θα γρικήσει,
με ρίμες, σε παραφρή, από μια ρέφνα, δανεισμένες;
με ρίμες, σε καραντί, από 'να βρούχο, αρπαγμένες,
ρίμες για μια κυματούσα, πλήσια πόχω αγαπήσει;
Των θεριακών, τις φωνές, εντός τους, ποιός θ' απομαντέψει,
ως, σ' ενός σύγιαλου αργαλειό, φαδιάζονται αράδα;
Και ποιός των πρωτόγονων ορθολιθιών την πατινάδα,
στου κύματου τους αζάλικες, θα βρεθεί ν' αρμηνέψει;
Και ποιός, τα στημόνια, θα ξεκρίνει, από γλάρων κρωγμούς,
και ποιός τα πολύχρωμα, κελαηδότσιχλας, τ' ανεμίδια,
θα δει, σαν πέφτει στις πικρολιές, και ποιός σκαρθιών κεντίδια,
και διασίδια λίντουρων, θα βρει, με μισεμών τους λυγμούς;
Ποιός είναι αφτός που θα ξαμώσει-το, πως τα ψυχώσαν,
τα δοξάρια, τα μακριά, π' αρχαρική ντώνει σειρήνα,
πως είν' πίλαλες σαγίτες, με θωριά πόχουν τα κρίνα,
αποζούδια των αγέρηδων, που στο νου μου τρυπώσαν;
Πως σκοταδερές φωλιές τους, που μέρας ρήγας δεν φτάνει,
σπούρδες τους σύνυγρες, στην άρμη χωμένες, βαρεθήκαν,
και σε τζένιο, π' αγαπά τ' αρμυρίκια, αγκιστρωθήκαν,
στη σιωπή, εμπνοή καρτερώντας, από κει να τα βγάνει;
Πως με ταλάντεμά τους, εκεί, τα χείλια μου γλυκαίνουν,
κι απ' το στόμα ξεβγαίνουν, στην πρωινή δροσιά, φωτεινά,
και στου μπάτη τις ανάσες, τα πορφυρά τα δειλινά,
παθιασμένα να μιλήσουν για μεράκια που ασθμαίνουν;
Άχ, τραγούδια μου απλοϊκά, βιαστικά, ποιός θ’ αγαπήσει,
με ρίμες τους, πονηρές, από ποδότες δανεισμένες;
με ρίμες, απ’ τα ναφτόπουλα, τ' αλέγρα, αρπαγμένες,
ρίμες για μια ναφτοσύνη, πόχω βαθιά μου ελπίσει;
Άχ, τραγούδια μου πεταχτά, σερπετά, ποιός θα τρυγήσει,
με ρίμες τους, αλαφρές, από τσερνίκια δανεισμένες;
με ρίμες, από τα λόβερα, τα σβέλτα, αρπαγμένες,
ρίμες για ένα θαλάσσι, πόχω πλήσια πεθυμήσει;
Αχ, τραγούδια μου, στ' άκουσμά σας, ποιός, πρόθυμα, θ'αλλάξει
λόγια, μαζί σας, για έρωτες και πίκρες που πια σβήσαν,
για τα γέλια, τα δάκρυα, ζήσης μαγνάδι που κεντήσαν,
για μια γαλαζιανή, που νου, μου 'χει, και ψυχή, αρπάξει;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
