| |
Των πόνων μου είσαι πηγή
και μιαν αγιάτρευτη πληγή
αναστενάζω και πονώ
με τους καημούς ένα βουνό.
Κι αντί για σένα στο πλευρό
βαρύ φορτώθηκα σταυρό.
Τρέχουν δάκρυα βροχή
κι έχω ομίχλη στην ψυχή
ντέρτι μού’ γινες πικρό
σ’ ένα σώμα πια νεκρό
που ποθεί τα χάδια σου.
Και το ρίχνω στο πιοτό
αγκαλιά σου να πετώ
ως τ’ ονείρου το γιαλό
με μπλεγμένο το μυαλό
μες στα παραγάδια σου.
Σκληρή, που να με λυπηθείς
και σαν ζητιάνο μ’ απωθείς
να μη γευτώ ούτε στιγμή
την άγριά σου την ορμή.
Κι αντί για σένα συντροφιά
έχω της σταύρωσης καρφιά.
Τρέχουν δάκρυα βροχή
κι έχω ομίχλη στην ψυχή
ντέρτι μού’ γινες πικρό
σ’ ένα σώμα πια νεκρό
που ποθεί τα χάδια σου.
Και το ρίχνω στο πιοτό
αγκαλιά σου να πετώ
ως τ’ ονείρου το γιαλό
με μπλεγμένο το μυαλό
μες στα παραγάδια σου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
