| |
| | Κόχυλας |  | | | Καλό βράδυ και καλή εβδομάδα σε όλες και σε όλους. | | |
Σαν το' δες, μ'έναν ξεπαρμό, έσκυψες, κι απ' την άμμο,
την καναβή, το σήκωσες, το βρεσιμιό το σπάνιο,
τον γραδωτό, τον κόχυλα, της παραφρής βιδάνιο,
από του γεμοφέγγαρου και του πελάου γάμο.
Από τα μύρια, στην αχτή, φουσκονεριά π' αφήκε,
αυτό, στο χέρι μου 'βαλες, με ντόρο, φίλεμά σου,
και τα φεγγιά σου τα μελιά, λάμπαν σ' ανάβλεμμά σου,
ως γέλιο σου αναβρυτό, απ' την ψυχή σου βγήκε.
Κι εγώ το πήρα απαλά, και το 'φερα στ’ αφτί μου,
μ’ αχνόγελο, και θώρι μου, κόχεβε έξαψή σου,
κι απ΄τις ροδόσμαλτες σπηλιές τ', αχοί, με το αψύ σου,
σμιγόταν το ανάσασμα, αλάργοι, μα γνωστοί μου…
Δε μοιάζαν με του πέλαγου, π' ανεμική το δέρνει,
και τ’ αντιμάχεται σκληρά, τ' αλατερά νερά του,
μα φέρναν στου γαλαζιανού, που, πραγαλά, γλαρά του,
στην άγια αύρα προσεφκή, σηκώνουν που τα σέρνει…
Κι ως μέρωσες, αδιόρατος ρυθμός κι ανάσας φλάτο,
έφτασε απ' τα σπλάχνα του, που κάποτες ξενίσαν,
ορμή, και διάνιωμα απ' τα μυστήρια που αγνίσαν,
τα μύχια του, τα δαίδαλα, σε ξέρας το ρηγάτο.
Τα χρόνια κι αν διαβήκανε, κι αν δρόμοι διχαλώσαν,
το βούκινο που μου 'δωκες, απάνω στο σκιτόριο,
το 'χω σε λαγαρή γωνιά, συχέριο, πουργκατόριο,
για τις στιγμές της ζήσης μου, που πίκρες ασταρώσαν.
Τότες, ξαμώνω χέρι μου, η φούχτα μου τ' αδράχνει,
κι ως τότες, στο ψιθύρισμα, των σώψυχων τ', προστρέχω,
μια γέφυρα της σκέψης μου, με θύμιες του να έχω,
στο άκουσμά τους, η ψυχή να βρει δρόμους που ψάχνει.
Και σαν με ζώνει μια ερμιά, στυφή, μελανωμένη,
ζητώ, από τις στόρισες, που μάζεψε με χρόνους,
στης κυματούσας αγκαλιές, από ανέμων γόνους,
κάποια, στις αναμέλες μου, ν' αφήσει χωνεμένη.
Μια, που τους φόβους, δεν ψηφά, και ζήσης τις παλίροιες,
μια, που δεν έχει πρόσωπα θλιφτά, να ιστορίσει,
και που θα κάνει μπορετό, ο νους μου να γυρίσει
σε ώρα, πίσω, που 'βρες-το, κι ευκές σήκωσες μύριες.
Κι αυτό σκορπά τριγύρω μου, μια τρίσβαθη γαλήνη,
κι ο κόχυλας μου φαίνεται πως πάλλεται ακόμα,
και πως κουλούπι τ' ορυχτό, όλο αλλάζει χρώμα,
απ' άγιων, θάλασσας, φωνών, τ' αρμονικά τα σμήνη...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
ακριτας
24-01-2023 @ 00:04 | Τα χρόνια κι αν διαβήκανε, κι αν δρόμοι διχαλώσαν,
το βούκινο που μου 'δωκες, απάνω στο σκιτόριο,
το 'χω σε λαγαρή γωνιά, συχέριο, πουργκατόριο,
για τις στιγμές της ζήσης μου, που πίκρες ασταρώσαν.
Συγχαρητήρια καταπληκτική γραφή!!!!
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | -Ειρήνη-
25-01-2023 @ 14:03 | Πανέμορφο professorark! Σου δίνει την αίσθηση της ανεμελιάς, της ξεγνοιασιάς, της ευτυχίας στις πρώτες στροφές και στις τελευταίες της ηρεμίας και της γαλήνης. Το κοχύλι είναι σχεδόν μαγικό... μοιάζει να ανταποκρίνεται στις αντιδράσεις της κοπέλας και μετά είναι... σαν... να έχει κρατήσει κάτι από εκείνη μέσα του. Λες και ήταν προορισμένο να βρεθεί από εκείνη και μόνο για να καταλήξει σε σένα. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
