Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Λέφκωμα
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
129934 Τραγούδια, 269263 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Λέφκωμα
 Καλό ξημέρωμα σε όλες και σε όλους.
 
Ξέθωρες πια, ασπρόμαβρες, σα δω φωτογραφίες,
που 'χω σε ρέπιο λέφκωμα, με κόχες ξεφτισμένες,
και όψιες με μισόσβηστες, χρυσές καλλιγραφίες,
ώρες, μες στα μερέτια μου, διαβαίνουνε γιωμένες…

Τι, σαν θωρώ τες κι ύστερα γυρνώ στο τηρογιάλι,
που 'χω στον τοίχο κρεμαστό, με μπρούτζινη κορνίζα,
πικρά το ανανοιώνουμαι, κουνώντας το κεφάλι,
πως ξέφτια με κυκλώνει, πια, της ζήσης μου η φρίζα.

Της νιότης μου μερόπουλα, χρυσά έχουν κιοτέψει,
τριγύρω μου συνάζονται, τ' απόσπερου σκιανάδες,
κι η τραχηλιά του ρεμβασμού, το θώρι μ' έχει ζέψει,
στο νιάμα της αναθυμιάς, για φίλους πια φυγάδες...

Κάμποσοι έλειψαν νωρίς, μες σ' αβγινές αχτίνες,
κι άλλοι σε λιοπερέχυτο, τη ζήσης μ', μεσημέρι,
μα οι πολλοί, στήσαν χορό, κι απάνω κει στις θίνες,
κάποιας μου νύχτερης αχτής, με λάφρο γνέφουν χέρι.

Κάποιοι ωσάν αστρόβολα, σύντομη είχαν φέξη,
και άλλοι σαν τα φτερωτά τραβέρσαραν βελτόνια,
στο φως, και σαϊτοπέτι τους, ως κει που 'χε διαλέξει,
ντώνοντας χάρμπες, απαρχής, η μοίρα με κρυφόνοια.

Κάποιοι ως σβούροι χρονικοί, κιτρινοσκονιστήκαν,
από ανθί σ' άλλο ανθί, τον κέραθο ζητώντας,
κι απ' των πιο κάντιων διαλογή, ποτές δε σκοτιστήκαν,
φωλιά τους να γεμίσουνε, το άβριο ξεψηφώντας…

Άλλοι, ωσάν τις μέλισσες, νοιαστήκαν για κουβέλι,
για καιρικών αφιλογιά, για λίμας τα βελόνια,
και γίνανε στη σόδεψη, τα φτέρια τους κουρέλι,
ή τους κακοθανάτισαν, οσκροί από σφηδόνια…

Κι άλλοι σε σκιές μπερδέσικες, λογγιών, βροχοπιαστήκαν,
κει, που κρουστά και σέρτικα, κλαδώματα θρασέβουν,
και πίσω, για κονάκι τους, τον δρόμο δεν τον βρήκαν,
τι, διάσκελά τους βάλθηκαν, να στραβοτιμονέβουν…

Σέρνεται η αργή μ' ματιά, σ' ειδές τους, και ο νους μου,
βουτάει στο ποδόχι, που τις θύμησες συνάζει,
και κάποιο ρίγος, τους περνά του ώμους, τους γερτούς μου,
σαν με νοστάλγια η καρδιά μ’, στη μοναξιά στενάζει.

Κι ως οι στιγμές οι λιόχαρες, της μέρας έχουν σβήσει
κι απλώνεται πάν' απ' τη γης, της νύχτας η μουντάδα,
το θώρι μου απ' τις μορφές, πόχω κει μέσα κλείσει,
γυρνά στ' αστριά, σ’ ελπιδερή, του ουρανού, αρμάδα...


 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 1
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Συναισθήματα - Εικόνες
      Ομάδα
      
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

 
-Ειρήνη-
15-02-2023 @ 08:08
Οι παλιές φωτογραφίες φέρνουν ανάμικτα συναισθήματα όσο μεγαλώνει κανείς... από τα πολύ ωραία σου, professorark! Η 2η στροφή - ο καθρέφτης επιτείνει την αίσθηση του περάσματος του χρόνου - όλες οι στροφές στις οποίες μιλάς για τους ανθρώπους με παρομοιώσεις και μεταφορές και η κατακλείδα... είναι σαν αναστεναγμός.

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο