| |
-Τι κάμεις φίλε μου Γιωργή;
-Πράμα δε κάνω Παντελή, εδώ σκάβω ένα αυλάκι,
φυτό… Αν δέντρο θα γεννεί, το κρίνει το μεράκι.
Έτσι σκάβω στον κήπο μου, έτσι και στην αυλή μου,
και στη πλατεία του χωριού… Είναι κι αυτή δική μου…
-Πότε δε σε κατάλαβα, γιάντα μιλάς με ρήμα;
(και ο τρελός απ’ το χωριό… Είπε αυτό το ποίημα…)
Δεν θέλω λόγια να σου πω, με πνίγουνε οι σκέψεις,
καθώς ταιριάζουν έμμετρες, να βγαίνουνε οι λέξεις…
Μη τους κοιτάζεις που τρελό, συχνά με λογαριάζουν,
μες στο χωριό οι λέξεις μου και τον παπά αλλάζουν.
Ξέρεις κι εγώ ξεκίνησα… Πεζά πρώτα στο λόγο,
μα μες σε σκέψεις έμμετρες βρήκα τον άλλο Λόγο,
Αυτόν που σε παρακινεί σε συγκινεί συνάμα,
η κίνηση στο λόγο μας είναι μεγάλο πράγμα…
Αν έχει φυσική ροή κατέχει ισορροπία,
αποθηκεύεται εύκολα στης μνήμης τα ταμεία,
μα κρύβει κι ένα πρόβλημα, έχει μια σημασία,
ο στίχος πάντα σ’ οδηγεί να κρίνεις την πορεία…
Για αυτό πρέπει οι λέξεις μας να ‘χουν λόγο αξίας,
και λόγια άλλα να μην πουν, στο άνευ σημασίας…
Έτσι εγώ το διάλεξα κι απόφαση το πήρα,
να απαντάω έμμετρά και ας μην έχω πείρα…
Να λέω σε τετράστιχα ό,τι καταλαβαίνω,
και στη πλατεία του χωριού να σκάβω όταν σωπαίνω.
-Καλά τα λες ρε Γιώργη μου, αλλά θα σε πικράνω,
αυτό είναι μια φασολιά… Δε θα πάει πιο πάνω…
-Ίσως εσύ Κυρ’ Παντελή να έχεις τώρα δίκιο,
αλλά ο Τζακ κι η φασολιά σε έβαζαν για ύπνο,
κι αν είναι μόνο όνειρο, το αυλάκι μου θα μείνει,
και άλλο φυτό όταν βρεθεί, δέντρο αυτό θα γίνει…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
