| |
| | Κούρντισμα |  | | | Καλό απόγευμα σε όλες και σε όλους. | | |
Του φυτεφτή τα θεριακά, φυσάν καλοσυνάτα,
και με τις χλιες ανάσες τους, χειμώνα ξεφτισμένο,
σπρώχνουνε κατά το βοριά, στων πάγων τα ρηγάτα,
και χρίζουν με μπλαβιές θωριές, καμβά ανταριασμένο.
Φοραίνουν και μια τσαγαλή ζωρζέτα, τα λιβάδια,
με του μαρτιάκου, λεμονιές, ανάπλεκες κουκίδες,
και η αβγή, η ντροπαλή, απάνω τους πετράδια,
απλώνει, τιάρα σιάχνοντας, με τις δροσοσταλίδες.
Στις σαρμανίτσες των δεντριών, ο ροδαμός ξυπνάει,
κι απλώνει βούρες του σφιχτές, με ζαρωτά δαχτύλια,
κι η μυγδαλιά, απόκοτη, τον ήλιο χαιρετάει,
και το ζεφύρι σμίζεται, με των ανθιών της χείλια.
Η φύση αγαθοξυπνά και αρχινά να στρώνει,
εδώ κι εκεί κιλίμια της, μ' αχνό σεμσιένιο ρέγκι,
μα χρωμερά ταπέτα της, βαστιέται, δεν απλώνει,
ντριτούτα, από μήνα, δεν προσμένει, μπεζεβέγκη...
Αποχρωμιών-της, όπερα, είναι κανονισμένη,
για τις γλυκές, παθιάρικες, του Πεντεφά τις μέρες,
σαν του Λαμπριάτη μουσικοί, θα 'ναι αρμονισμένοι
με τραγουδιάνους, μάστορες με άφταστες μανιέρες….
Ωστόσο, κάποιοι απ' αυτούς την ώρα τους δεν χάνουν,
κι από νωρίς, στέκουν μπροστά, στης φύσης αναλόγια,
κάποιοι ασκήσεις της φωνής, με πλήσιο κέφι κάνουν,
κάποιοι κουρντίζουν άργανα, μπροστά σε μερολόγια…
Σύνυχτα καρβουνιάρηδες, ορθοί στα ξερολίθια,
μελίζουνε και τις ουρές, τις ωχριακές τρεμίζουν,
και τα κοτσύφια σέρνουνε απ' της καρδιάς τα βύθια,
συνθέσεις τους για πίφερο, τα σκότη που λιχνίζουν.
Οι κοκκινούρηδες πουρνό, ο ήλιος μόλις κρούσει,
παίρνουν να τερετίζουνε, στων ζάλογγων φεξάδες,
κι οι σφέντζοι πιάνουν σπίνθισμα, γρασίδι να τ' ακούσει,
και να πετάξει μπόι πριν, μουτίσουν οι νοτιάδες.
Σε δεντρικά και βραχουριές, οι πίπουζες προβάρουν,
νταρβίρες και παγιάβλια τους, με σηκωμένες κρέστες,
και οι κιτρινοπράσινοι οι φλώροι ραφινάρουν,
τα φλάουτα τους, τα χρειαστά για του σεβντά τους φιέστες.
Ως προχωρά το πρωινό, φτάνουν στην πρόβα κι άλλοι,
οι σπίνοι, τα γαρδέλια κι οι γαλαζοπαπαδίτσες,
καλόγεροι αριά και που, και μες στην παραζάλη,
οι φυλλοσκόποι, που 'χουνε, στασίδια στις βεργίτσες.
Οι τρυποφράχτες οι λιανοί, αρχίζουν τενορλίκια,
τα χρυσοτσίχλονα λαλούν, και μάγιστρος ζηλέβει,
γύφταλους, μαυροσκούφηδες, τους πιάνουν μαχμουρλίκια,
και φτάνουνε αργόποροι, σαν ήλιος πια ανέβει…
Οι βομβυλιοί που σύντομα, θα ρέβουν στο μεθύσι,
και στ' οχτωήχι των ανθιών, θα πέφτουν συβαρίτες,
τώρα τα κεκραγάρια τους σηκώνουν ως τη δύση,
σε φρόνιμους γοντζέδες, που, ορμής είναι προφήτες.
Κι οι αμπολές που έχουν πια, γλιτώσει απ΄την άχνα,
την παγερή της χειμωνιάς, σ' αγέρα βελουδένιο,
σπέρνουν αχούς και με ρεφρέν αδύναμα, τη βράχνα,
σπάνε πολύκαιρης σιωπής, σε κόσμο σμαραγδένιο...
Μα, λείπουν οι περίτεχνοι, της φύσης, καληνάρχες,
με ξέσπασμα λαρυγγιστό, με μέλισμα καθάριο,
με δυνατές και γάργαρες, νότες, οι πρωθιεράρχες,
της μουσικής, που ξέρουν, της μαγιάς κάθε τροπάριο.
Δεν ήρθαν κι από το νοτιά, οι παιδικές φωνούλες,
που στα κορμάκια κατοικούν πουλιών φτεροσπαθάτων,
κι απ' τα γλυκά μας τρίγοργα, λείπουνε δυο λεξούλες,
που θ' άλλαζαν, το κούρντισμα, στο άσμα των ασμάτων...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
-Ειρήνη-
12-03-2023 @ 09:06 | Το ξύπνημα της γης στην ώρα της άνοιξης... τα πουλιά όντως ξανάρχισαν να κελαηδούν τα πρωινά - αν και δεν τα ξέρω να τα ξεχωρίσω... κι άρχισε ν' αχνοφαίνεται στα δέντρα η νέα ζωή... κάποια κομμάτια γης έχουν πρασινίσει (εκατέρωθεν των ραγών των τρένων έχει φυτρώσει καναργεμί)... επιστρέφουν οι τραγουδιστές της φύσης, όλοι στην ώρα τους, θα 'ρθουν κι αυτοί που λείπουν... διαφωνώ ωστόσο με την κατακλείδα σου, καμιά λέξη δε λείπει, υπάρχουν όλες και είναι στη σωστή τους θέση. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
