| |
Ούτε ο άνεμος μπορεί πια να σκορπίσει
τους μετέωρους άδειους ήχους
των ανυψωμένων γυάλινων τειχών,
τους άνυδρους άψυχους φθόγγους
μιας φραγμένης τρεμουλιαστής φλογίτσας,
τα θλιβερά χρώματα τής σιωπής
και των ημίφωτων κρυφών της εικόνων,
τ' ανέξοδο χάδι τής έναστρης νυχτιάς,
το ξεδιάντροπο φιλί μιάς παγερής ηλιαχτίδας
που χάθηκε υπεροπτικά ανάμεσα
σε συμπλέγματα σκοτεινών νεφών
και ροδοκίτρινης ανάλαφρης λήθης.
Φυλάχτηκαν ερμητικά κι ευλογούνται
αέναα μ' απόκρυφη ιεροτελεστία
κλεισμένα σε δαιδαλώδη υπόγεια
και στεγανές κόγχες, χίλιους αιώνες
και μόνο τ' αντεστραμμένα λειψά τους είδωλα
στάλθηκαν συσκευασμένα, δώρα υπόσχεσης
στ' ανυπόφορο βλέμμα της προσμονής.
Μια χούφτα πέτρινα χαμόγελα χόρεψαν
στολισμένα με παρωχημένα ακατάληπτα
ρήματα, σέρνοντας τ' αγέρωχό τους λείψανο
πάνω σε ξεθωριασμένες δάφνες
κι άπληστα νεκρά ροδοπέταλα
μέχρι που ξημέρωσε μ' ένα φως δειλό
και διστακτικό μισόσβηστων ενοχών.
Σήμανε πια μεσημέρι και το μεσονύχτι
αχνοφάνηκε μακριά, στο βάθος
μιάς απροσδιόριστης κι άχρωμης Άνοιξης.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
