| |
ΑΣΚΑΡΔΑΜΥΚΤΙ (Τρίτη 25 Απριλίου 2023)
Που ‘σαι ρε φίλε ; μήνυμα στείλε !
Ο γέρο Μίμης σε ζητά κι η κερά Ρήνη,
στ’ αϊ-Γιωργιού τη στράτα, σ’ ένα καλντερίμι,
μπρος στο ντουκιάνι εκεί-ά στσ’ Ανέζας του Κοκόλη,
ανάδια απ’ του Κασιδαντώνη το περβόλι …
Στσ’ εφτά πηγές, μπροστά απ’ το σπήλιο, το λαΐνι
η καπετάνισσα βαστά, κερνά και δίνει
στο μουλτεζίμη βασιλιά που ‘ναι μπροστά τζη
αντί κρασί ή νερό, δίκταμο και νεράντζι …
Κι ένας βοσκός μαζί μ’ αυτόν στοίχημα βάνει
πως ο Ρωτόκριτος σε μακελειό δε χάνει
κι ο χρόνος ο ντελικανής κεράκι ανάβει
τα γερατειά στο πανηγύρι να προλάβει …
Εκεί-ά που ‘ν’ η ταβερναρού, η αγαπημένη
η-των μ-πολλών κι εκείνη εσένα περιμένει,
το μαρουβά κερνά και κάνει τεμενάδες,
στην καταιγίδα, αναζητά να βρει λιακάδες …
Σπάσε του πόνου το γυαλί ωσάν τ’ αγρίμι,
το μυστικό του κόσμου μάθε το από ‘κείνη,
όνειρο εκατό χρονών παιδί, μου μοιάζει
πέτρινο δάκρυ, στο σκαμνί τση πόλης στάζει …
Δεν είναι πέτρα, μα ‘χει απάνω λακουβάκια
και κάνει αρόλιθο να πίνουν ν-τα γεράκια,
χρόνια στ’ αλώνια, πέρα απ’ του καιρού τη δίνη,
ριζώνει αλάργο από μουστέ και κακοσύνη …
Σαν το νερό των Σταγιατών κυλά και τρέχει,
όλα ομάδι τα καλά παιδιά τα βρέχει,
τι είν’ η αγάπη, όνειρο εραστή θλιμμένου,
σαν το ταξίδι τ’ αετού, στο φως τ’ ανέμου …
Σαν το μοναχικό δεντρί, σαν κάποιο πλοίο,
π’ άντεξε τα «μαζί», θ’ αντέξει και τ’ «αντίο»,
λιμάρει τ’ άστρου την τροχιά με τα βαστάγια,
σαν όνειρο χρωματιστό, τσ’ αγάπης μάγια …
Τσ’ αγάπης όνειρα, τραγούδια, γέλια, αστεία
τα ‘χει η φωτιά των παίδων που ‘ναι στην πλατεία,
μοιάζει αλεπού, δεν ρίχνει τ’ όνειρο στα ζάρια,
στο καφενείο δεν κάνει σκόντο και παζάρια …
Μπορεί να ‘δε άνοιξη καιρό η καρδιά αφορία,
μα δεν λησμόνησε την γ-ξυποληταρία,
πέρα στο δάσος στο πυργί λαξεύει εικόνες
κι ας πολεμά με φάλαγγες και λεγεώνες …
Που ‘σαι ρε φίλε ; μήνυμα στείλε !
Από μικρός στου χωροχρόνου το κατάρτι
μπήκες κι ορφάνεψες απ’ τις εφτά του Μάρτη,
«μάνα χιονίζει» είπες κι αρμάτωσες τα στήθια,
μιας και μεγάλωσες με μαύρα παραμύθια …
Απ’ το καβούσι, που ‘ναι στου θεριού τ’ αλώνι
νερό μετάλαβες και τ’ αργιλέ τη σκόνη,
τη σκόνη αυτή, που κανελόριζα μυρίζει,
κι απ’ τσ’ αδερφάδες σου η μια την-ε καπνίζει …
Ενός παλιού θεού, ευχή, φαρέτρα αρμάτω’
κρατείς κι ας μη φορείς αγιοκωνσταντινάτο,
είδα πολέμους σε σχολειά, πλια απ’ τους στρατώνες,
φίλους κι εχθρούς μαζί στου τζόγου τους κανόνες …
Είδα κι εσένα στου χωριού το μεϊντάνι
τι κι αν σε ξέρω τόσο λίγο, αρκεί, μου φτάνει,
να πολεμάς θεριά και δράκους, στο μετόχι,
με τα φτερά του λόγου, αντί σπαθιού την γ-κόχη …
Τ’ αηδόνια μη θαρρείς πως σώπασαν ακόμα,
στο ναρκοπέδιο, η μάνα γη η λεχώνα,
την προσευχή σου πλια παρά ποτέ ανημένει
στ’ άσπρο κλουβί δε στέργει η σκέψη σκλαβωμένη …
Μέσα στα πράσινα φυλλώματα του χρόνου,
εκεί π’ αντάμωσε ένα δείλι τ’ όνειρο μου,
με της ψυχής σου τη μορφή και πήρε σώμα,
απτού κι ανέγγιχτου, ομοίωση κι εικόνα …
Στην γ-Κρήτη του παλιού καιρού δε ζεις, μα ντύνεις
με τα σπαθιά του λόγου αιχμής το φως της μνήμης,
ανάγκη σ’ έχει η μουσική, η φωτιά τ’ απείρου
κι ένας θεός δια του πυρός και του σιδήρου …
Να δρέψεις βότανα ψυχής, νωπά φυντάνια
και στα μαντρόσκυλα, να πεις με περηφάνια,
της μουσικής, πως άκρη η τέχνη δε γνωρίζει,
ακολουθώντας της φωτιάς το μετερίζι …
Μες στο χωράφι του παππού, σκουριάς λεπίδα
ήβρες, κι αν μοιάζει ξενιτιά, τούτη η πατρίδα,
χάρτινη κάνε τη βροχή, στου νου την πέτρα,
καιρός ν’ αφήσεις τις πληγές κι ελπίδες μέτρα …
Φύσα ζωή, οι μέρες πέρασαν, ν’ ανάβεις
κεριά ψυχής, να ξέρεις χρόνια τώρα σκάβεις,
κυλάν τα γένη θησαυρός, ποτάμια, όρη
μαζί κι η αδάμαστη, που δε μερώνει, η κόρη …
Στα μεσακά του δρόμου όνειρα φθαρμένα
είδα πολλά κι αναζητώ να βρω κι εσένα,
να δω στο βλέμμα σου το φως ξανά να λάμπει,
να λουλουδίσουν τα βουνά κι οι γύρω κάμποι …
Της προσευχής σου το φιλί, πιστά να δώσεις
στον εαυτό σου, πρόσεξε μην τον προδώσεις,
στο παραμύθι πρίγκιπας και δράκος γίνε,
με βρόχινα άσματα, πληγές του χρόνου, πλύνε …
Έχεις καρδιά μικρού παιδιού, μεγάλη χάρη,
μεταμορφώνεσαι σαν πιάσεις το δοξάρι,
από κοπέλι, σε θεριό κι αναχαράσεις,
αυτό ποτέ μην τ’ αρνηθείς, μην το ξεχάσεις …
Τι κι αν η άνοιξη, με μέρα του χειμώνα
φαντάζει, αίμα να μη λυπηθείς σταγόνα,
έχεις ψυχή ζαέρι, ξέσπασε, πολέμα,
δικό σου τ’ όνειρο, το δάκρυ και το αίμα …
Μη λησμονήσεις το λαό, που σε προσμένει
κι ευχές για ‘σένα συνεχώς μ’ ελπίδα υφαίνει,
κοπέλια, αδέρφια, φίλοι, η λύρα, το χωριό σου
και μια γυναίκα, που ‘ναι βράχος στο πλευρό σου …
Σύρ’ το κοντέ μιρί, το μάνταλο, με φόρα,
από την πόρτα του κελιού, μη χάνεις ώρα,
σ’ ένα ξωκλήσι, σ’ ένα απόμερο σοκάκι,
για ‘σε προσεύχεται κι ένα καλογεράκι …
Για να χαθεί ξανά ο χιονιάς, εβγιά να φέρει
κι απ’ του βουνού τη μοναξιά να βγει τ’ αστέρι,
«σα θέλεις ήλιε αποβροχάρη φανερώσου,
παντρέψου τ’ άστρο κι απ’ τη λήθη λευτερώσου» …
Να πεις με πίστη κι αντοχή κι απλά θυμήσου,
πως χρόνια είν’ η υπομονή, η δύναμη σου,
μη ρίξεις κάτω το καφκί, κουράγιο κάνε
κι όταν θα βγεις ξανά, σαν όνειρο όλα θα ‘ναι …
Με σθένος χτύπα την γ-καρδιά του εφιάλτη,
στα μάτια κοίτα τον, μην του γυρνάς την πλάτη,
πολέμα αργά, ασκαρδαμυκτί, μη λησμονήσεις
ποιος είσαι Γιώργη και στο τέλος θα νικήσεις …
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
