guesswho
26-09-2006 @ 02:01 | Δυο δρασκελιές απ’ το παράθυρο
αυτό είναι!
Κι όλα τελειώνουν εδώ,
σ’ αυτό το θλιβερό δωμάτιο,
στο ξέστρωτο κρεβάτι
που αχνίζει ακόμα.
Πόσες φορές αγκιστρωμένη πάνω σου
μες το λακκάκι του λαιμού
δε μύρισα
τη θλίψη,
το φόβο,
την απουσία.
Μες τις πτυχές
των ιδρωμένων μας κορμιών φωλιάζει,
εκείνη η μικρή καταραμένη ελπίδα,
που μάταια εκλιπαρεί
να την ελευθερώσουμε…
Δυο δρασκελιές, αυτό είν’ όλο.
Θα κλείσεις την πόρτα,
θα κόψω το σχοινί΄
θα σταματήσει ο χρόνος…
ο δικός μας.
Το λάτρεψα λέξη προς λέξη!!!!!! | |
seizeTHEday
26-09-2006 @ 02:04 | Καλή σου μέρα!
| |
ΠΡΩΤΑΡΗΣ
26-09-2006 @ 02:05 | "Κι όλα τελειώνουν εδώ,"
"στο ξέστρωτο κρεβάτι
που αχνίζει ακόμα."
Πολύ όμορφο justawoman.. ::smile.:: | |
ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΠΑΠΠΑΣ
26-09-2006 @ 02:06 | Κι όλα τελειώνουν εδώ,
σ’ αυτό το θλιβερό δωμάτιο,
στο ξέστρωτο κρεβάτι
που αχνίζει ακόμα
Δυστυχώς. ::no.:: | |
Δήμητρα
26-09-2006 @ 02:25 | Θα κλείσεις την πόρτα,
θα κόψω το σχοινί΄
θα σταματήσει ο χρόνος…
ο δικός μας.
Εκπληκτική και σήμερα... | |
MARGARITA
26-09-2006 @ 03:20 | Δυο δρασκελιές, αυτό είν’ όλο.
Πανέμορφο το παλιό σου που δεν λυτρώθηκε ποτέ Γυναίκα...πόσο σε νοιώθω καλή μου ::smile.:: | |
Palioxaraktiras
26-09-2006 @ 05:16 | Αν καταλαβα καλα τον "σκοτωσες" , "τελειωσες ".
Ετσι απλα.
Κι ο Βερλαιν κατι τετοιο προσπαθησε με τον Ρεμπω σχεδον.
Δες και τι ειπαν στην αστυνομια.
Verlaine:
Έφτασα στις Βρυξέλλες πριν τέσσερις μέρες, δυστυχισμένος και απελπισμένος. Γνωρίζω τον Rimbaud πάνω από ένα χρόνο. Έζησα μαζί του στο Λονδίνο, απ’ όπου και έφυγα πριν τέσσερις μέρες για να έρθω και να κατοικήσω στις Βρυξέλλες προκειμένου να είμαι κοντά στις υποθέσεις μου καθότι βρίσκομαι σε δίκη για το διαζύγιο με τη γυναίκα μου που κατοικεί στο Παρίσι και η οποία ισχυρίζεται πως έχω ανήθικες σχέσεις με τον Rimbaud.
Έγραψα στη γυναίκα μου πως αν στις τρεις μέρες δεν ερχόταν να με βρει θα τίναζα τα μυαλά μου στον αέρα’ γι αυτό το σκοπό δε, αγόρασα και το ρεβόλβερ σήμερα το πρωί….
Μετά την άφιξή μου στις Βρυξέλλες έλαβα ένα γράμμα του Rimbaud που μου ζητούσε να έρθει να με βρει. Του έστειλα ένα τηλεγράφημα λέγοντας πως τον περίμενα' έφτασε δε πριν δύο μέρες. Σήμερα, βλέποντάς με έτσι δυστυχισμένο, θέλησε να με εγκαταλείψει. Υπέκυψα σε μια στιγμή τρέλας και τον πυροβόλησα. Δεν έκανε μήνυση τότε. Πήγα μαζί μ' αυτόν και τη μητέρα μου στο νοσοκομείο Σαιν Ζαν για του του επιδέσουν το τραύμα και επιστρέψαμε μαζί. Ο Rimbaud ήθελε σώνει και καλά να φύγει. Η μητέρα μου του έδωσε είκοσι φράγκα για το ταξίδι’ ισχυρίστηκε δε πως ήθελα να τον σκοτώσω τη στιγμή που τον οδηγούσαμε στο σταθμό.
(η ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ VERLAINE ΣΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ - 10 Ιουλίου, 1873.)
Ρεμπώ:
Eδώ και ένα χρόνο ζω στο Λονδίνο μαζί με τον κύριο Verlaine. Kάναμε διάφορες ανταποκρίσεις για τις εφημερίδες και παραδίδαμε μαθήματα γαλλικών. Η συναναστροφή μαζί του είχε καταντήσει αδύνατη και εξέφρασα την επιθυμία να γυρίσω στο Παρίσι.
Πριν λίγες μέρες με παράτησε για να έρθει στις Βρυξέλλες, μου έστειλε δε ένα τηλεγράφημα για να πάω να τον βρω. Έφτασα πριν δύο μέρες και πήγα να μείνω μαζί με αυτόν και τη μητέρα του, οδός Μπρασσέρ αρ.1. Εξέφραζα συνεχώς την επιθυμία να γυρίσω στο Παρίσι. Αυτός δε, μου απαντούσε:
"Ωραία, φύγε και θα δεις!"
Σήμερα το πρωί πήγε και αγόρασε ένα ρεβόλβερ, στη στοά των Γκαλερύ Σαιν Υμπέρ, και μου το έδειξε όταν επέστρεψε, γύρω στο μεσημέρι. Πήγαμε έπειτα στο Μεζόν ντε Μπρασσέρ, Γκραν Πλας, όπου και συνεχίσαμε να μιλούμε για την αναχώρησή μου. Όταν, γύρω στις δύο, γυρίσαμε σπίτι, κλείδωσε την πόρτα και κάθησε μπροστά της' όπλισε έπειτα το ρεβόλβερ και πυροβόλησε δύο φορές λέγοντας"
"Nα! Θα σε μάθω εγώ να θέλεις να φύγεις!"
Πυροβόλησε από απόσταση τριών μέτρων' η πρώτη σφαίρα με τραυμάτισε στον αριστερό καρπό, η δεύτερη δεν με βρήκε. Η μητέρα του ήταν παρούσα και μου πρόσφερε τις πρώτες βοήθειες. Έπειτα πήγα στο νοσοκομείο Σαιν Ζαν, όπου και μου επιδέθηκε το τραύμα. Με συνόδευαν ο Verlainε και η μητέρα του. Όταν μου επιδέθηκε το τραύμα γυρίσαμε και οι τρεις μας στο σπίτι. Ο Verlaine μού έλεγε συνέχεια να μην τον εγκαταλείψω και να καθήσω μαζί του. Δεν δέχτηκα και περί τις εφτά η ώρα το βράδυ έφυγα συνοδευόμενος από τον Verlaine και την μητέρα του. Σαν φτάναμε στην πλατεία Ρουπ ο Verlaine με προσπέρασε μερικά βήματα, έπειτα στράφηκε προς εμένα' τον είδα να βάζει το χέρι στην τσέπη για να πάρει το ρεβόλβερ' έκανα στροφή και βάδισα προς την αντίθετη κατεύθυνση. Συνάνησα τον αστυφύλακα στον οποίο είπα τι μου είχε συμβεί και ο οποίος κάλεσε τον Verlaine να τον ακολουθήσει στο τμήμα.
Αν αυτός ο τελευταίος μ' άφηνε να φύγω ελεύθερα, δεν θα του έκανα μύνηση για το τραύμα που μου προξένησε.
(η ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ RIMBAUD ΣΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ - 10 Ioυλίου 1873 (περί τις 8 το βράδυ)
Καταραμενοι ποιητες αυτοι.
Εμεις ευλογημενοι.
Τελειο το ποιημα σου γυναικα. | |
Nocturna_
26-09-2006 @ 05:26 | Τι να σου πω..
Ε; τι;
Με σάρωσες είχες δεν είχες..
Και το απόλαυσα στιγμή προς στιγμή..
Καλό ταξίδι κορίτσι μου.. | |
ΑΙΟΛΟΣ
26-09-2006 @ 06:52 | Δυο δρασκελιές, αυτό είν’ όλο.
Θα κλείσεις την πόρτα,
θα κόψω το σχοινί΄
θα σταματήσει ο χρόνος…
ο δικός μας.
Τι να λέμε τώρα… γράφεις υπέροχα…
Να είσαι καλά justawoman….
...κι αυτό θα περάσει… και θα λυτρωθεί… ::smile.:: | |
agrampeli
26-09-2006 @ 07:50 | ωραίο ::smile.:: | |
~ Εφυγα ~
26-09-2006 @ 09:44 | Όλα περνάνε.... μόνο η κακία μένει.....
Κι αυτό κι εκείνο και το άλλο
και πόσα άλλα ακόμα θα περάσουν.....
Το ραντεβού όμως με το χάρο θα είναι μια φορά...
Καλό είναι να το κλείσει εκείνος μόνος του και όχι
να το επιβάλλουμε εμείς......
Πολύ καλό τω όντι! | |
TAS
26-09-2006 @ 11:06 | Γιατί δεν το τελειώνεις
Ωραία, δεν το άρχισες εσύ
Και λοιπόν;
Μη κάθεσαι χολωμένη να σβήνεις
Άρπαξε του χορού την πρώτη κίνηση
Και φεύγα
Οι άνεμοι σε ξερογλύφουνε δαιμονισμένα
Άνεμοι λιγούρια
Του κάτω κόσμου βαλέδες
Το σύμπαν σε γουστάρει
Και συ χαραμίζεσαι
Στα πρωτοβρόχια των πληγών σου
Τ.Μ. | |
justawoman
26-09-2006 @ 17:30 | Παλιοχαρακτήρα, δε σφάξανε που θα διαβάσω όλο αυτό το κατεβατό απ' το λαπτοπ με την τοσοδούλα οθόνη... και την υπερμετρωπία μου να χορεύει βαλς... άσε άμα με το καλό γυρίσω στο γραφείο
ας δώσουμε λοιπόν την καληνύχτα και σε τούτη την ωραία συντροφιά με ευχαριστίες που ποτέ δεν είναι αρκετές
σας ασπάζομαι
j | |
isavella
27-09-2006 @ 06:43 | τι να πω κι εγώ? ::rol.:: απλά κάνω κλικ | |
 |
