| |
Έτρεχε το απόβραδο βιαστικά να φύγει
Σαν γκρίζα του χειμώνα συννεφιά
Κάθε απόβραδο που βγαίναμε κυνήγι
Στην Ευαγόρου πλάι στα σινεμά
Γνώριζα τα βλέματα και την βραχνή φωνή σου
Κι όλα τα σ'αγαπω για κεινη πούγραφες στους τοίχους
Έτρεμε και σπάραζε η γλυκαπαντοχή σου
Του έρωτα σαν της τραγούδαγες του στίχους
Τα μάτια σου στα μάτια της μαζί και χωριστά
Και σεργιανούσε ένα παράπονο στις στράτες
Μετρούσες τα κομμάτια σου μα λείπαν τα μισά
Ποιος είν’αυτός ρωτούσαν οι διαβάτες
Τάχα που νάσαι τώρα και που βρήκες τα φτερά
Του ονείρου μοιάζεις άστρο φωτεινό
Κι εγω που ακόμα λιώνω στου κόσμου τα στενά
Να γυρίσεις ως πότε θα σε καρτερώ
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
