| |
Ανάμεσα στους διαφορετικούς ανθρώπους αναμφισβήτητα είναι και οι ποιητές. Ακριβώς σ’ αυτούς τους ανόμοιους ανθρώπους ανήκει και ο μεγάλος ποιητής της Ρωσίας Μαρκ Βάινερ. Μετά από την μετάφρασή σας παρουσιάζω την «Μπαλάντα στους άδοξους ποιητές των αιώνων» του αγαπημένου μου Κώστα Καρυωτάκη, που επίσης με τον δικό του παράπονο μιλάει για αυτούς τους αλλιώτικους ανθρώπους.
Ανόμοιοι άνθρωποι
Με τους ανόμοιους ανθρώπους να μιλάω τυχαίνει,
ταλαντούχους έως μεγαλοφυής,
ο καθένας απ’ αυτούς θα προτιμήσει να παθαίνει
παρά να λέει κοινοτοπία νανοφυής.
Εκείνους που μπορούνε με τη δύναμη της σκέψεις φωτεινής
να κάνουν κομμάτια αυτό που είναι χυδαίο και μισημένο,
αυτό της ζωής συνηθισμένης και ξινής,
που φυτρώνει απ’ το παρελθόν τετριμμένο.
Για τους οποίους ο πλούτος δεν είναι το χρήμα,
αλλά η έξαρση της ειλικρίνειας αρρενωπή
κάνοντας για την ύψωση της ανθρωπότητας βήμα,
που μπορεί στην καρδιά του να προκαλεί συγκοπή.
Για εκείνους οι πάγκοινες γνώμες είναι γελοίες,
οι σύζυγοι και οι συγγενείς δεν τους πιστεύουν,
η μοίρα τους μόνιμος πόνος των αποκαλύψεων χωρίς ασυλίες
και τον αβάσταχτο δρόμο των λεπρών ανεβαίνουν.
Μαρκ Βάινερ
Μετάφραση Γ. Σοϊλεμεζίδης
02.05.15 (05.05. 23)
Μπαλάντα στους άδοξους ποιητές των αιώνων
ТΟ ΠΟΙΗΜΑ ανήκει στην ποιητική συλλογή «Νηπενθή» (1921) που ήταν η δεύτερη ποιητική του συλλογή. Ο Καρυωτάκης ήταν τότε νεαρός ποιητής, αλλά δε βρήκε την ανταπόκριση που περίμενε. Την αναγνώριση όμως του έργου του από την κριτική δε θα τη γνωρίσει ούτε όσο ζούσε. Θα χρειαστεί να μεσολαβήσει ο τραγικός του θάνατος, για να περάσει κι ο Καρυωτάκης στην αθανασία. Είναι φανερό πως το ποίημα γράφτηκε υπό την επίδραση μιας παρόμοιας συναισθηματικής κατάστασης, που παρουσιάζει τον ποιητή ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟ ΜΕ ΌΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΜΕΝΟΥΣ ΚΙ ΆΔΟΞΟΥΣ ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ.
Από θεούς και ανθρώπους μισημένοι,
σαν άρχοντες που εξέπεσαν πικροί,
μαραίνονται οι Βερλέν*· τους απομένει
πλούτος η ρίμα πλούσια και αργυρή.
Οι Ουγκό* με «Τιμωρίες»* την τρομερή
των Ολυμπίων εκδίκηση μεθούνε*.
Μα εγώ θα γράψω μια λυπητερή
μπαλάντα* στους ποιητές άδοξοι που 'ναι.
Αν έζησαν οι Πόε* δυστυχισμένοι,
και αν οι Μποντλέρ* εζήσανε νεκροί,*
η Αθανασία τους είναι χαρισμένη.
Κανένας όμως δεν ανιστορεί
και το έρεβος* εσκέπασε βαρύ
τους στιχουργούς που ανάξια στιχουργούνε.
Μα εγώ σαν προσφορά κάνω ιερή
μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που 'ναι.
Του κόσμου η καταφρόνια τούς βαραίνει
κι αυτοί περνούνε αλύγιστοι και ωχροί,
στην τραγικήν απάτη τους δοσμένοι
πως κάπου πέρα η Δόξα καρτερεί,
παρθένα βαθυστόχαστα ιλαρή.
Μα ξέροντας πως όλοι τούς ξεχνούνε,
νοσταλγικά εγώ κλαίω τη θλιβερή
μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που 'ναι.
Και κάποτε οι μελλούμενοι καιροί:
«Ποιος άδοξος ποιητής» θέλω να πούνε
«την έγραψε μιαν έτσι πενιχρή
μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που 'ναι;»
1921
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
