| |
| | Δώρο του πατέρα |  | | | Στην Στέλλα και σε όλα τα κακοποιημένα πλασματάκια.. | | |
[align=center]Απ’το σχολείο έφευγες,χανόσουνα στο πλήθος.
Μα πάλι μόνη ήσουνα,όπως και κάθε νύχτα.
Μια ευκαιρία έψαχνες,μα έμοιαζε με μύθος.
Και στην πραγματικότητα,τα όνειρα σου ρίχτα
Απέναντι σου εμένα και άκουγα την φωνή σου.
Η γειτονιά το ήξερε,μα κι αυτή σιωπούσε.
Σ’ένα άλλο σπίτι ζούσα,μα ένιωθα μαζί σου.
Κι ο πόνος μέσα μου έμπαινε,όταν σε χτυπούσε.
Σε χτύπαγε ο πατέρας κι η μάνα σου κοιτά.
Είναι αδύναμη μπροστά,του είναι αδύναμη.
Έχει μείνει σαστισμένη,τον φοβάται από παλιά.
Κι εσύ για να αντέξεις,ψάχνεις δύναμη.
[I]Μη φοβάσαι μικρή μου,μη φοβάσαι.
Πιασε αγκαλιά,σφικτά το μαξιλάρι.
Σε λίγα χρόνια θα ξεφύγεις,μόνη θα’σαι.
Και εξάρες θα'ρθουν στο δικό σου ζάρι
Μια σφαίρα σ ένα όνειρο,ήταν όλα
Που όταν ξύπνησες,σου άφησε σημάδι.
Ήταν δώρο του πατέρα,πέτα το ξεκόλλα.
Άστο να πάει εκεί που ανήκει,στον Άδη.[/I]
Της πόλης σου τα γνώριζες,μικρά μεγάλα πάρκα.
Αφού εκεί ηρεμούσες,απάνω στο γρασίδι.
Το δηλητήριο απ’το δάγκωμα,σ’έφτανε στα άκρα.
Εσύ έψαχνες αντίδοτο,μα η καρδιά του φίδι.
Έκοβες τριαντάφυλλα,τα δώριζες σε σένα.
Τον ουρανό τον ζήλευες,ζήλευες το φεγγάρι.
Το κοίταγες και έκλαιγες,δάκρυα σταγόνες αίμα.
Εξασθενεί η ψυχή σου,κάποιος πάει να στην πάρει.
Τα παιδικά σου χρόνια ο πατέρας σου τα έκανε,
να γίνουν Γολγοθάς σου,να γίνουνε σφραγίδα.
Σ’οτι αθώο πίστευες,τις νύχτες σου το ξέκανε.
Και εγώ ένας παρατηρητής,όλη την αλήθεια είδα.[/align]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 17
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Tα δακρυά μου,θα βάλω στο μίξερ & τα γρανάζια δε θ'αντέξουν! Τα πιο σκληρά δάκρυα μου χάρισες.. β.Ε | | | |
|
TAS
26-09-2006 @ 14:19 | Συγκλονισμός!!!!!!!
::oh.:: ::oh.:: ::oh.:: | | « Ακρόνειρο »
26-09-2006 @ 14:52 | Όπως το είπες..
| | stabitas
26-09-2006 @ 15:04 | Μη φοβάσαι μικρή μου,μη φοβάσαι.
Πιασε αγκαλιά,σφικτά το μαξιλάρι.
Σε λίγα χρόνια θα ξεφύγεις,μόνη θα’σαι.
Και εξάρες θα'ρθουν στο δικό σου ζάρι
ειναι διαφυγή? μήπως θα την κυνηγούν εφιάλτες?
συγκλονιστικοοοο | | Άθη Λ.
26-09-2006 @ 15:09 | Ακρόνειρο, πόσα τέτοια περιστατικά υπάρχουν στον μάταιο τούτο κόσμο... συγκλονιστικό να ξέρεις... να έχεις δει.. να έχεις ακούσει... αλλά πιο συγκλονιστικό να έχεις Ζήσει..
και ακόμη συγκλονιστικότερο να το έχεις αποσιωπιήσει... ::sad.:: | | Evita[Iris]
26-09-2006 @ 15:09 | teleio
Της πόλης σου τα γνώριζες,μικρά μεγάλα πάρκα.
Αφού εκεί ηρεμούσες,απάνω στο γρασίδι.
Το δηλητήριο απ’το δάγκωμα,σ’έφτανε στα άκρα.
Εσύ έψαχνες αντίδοτο,μα η καρδιά του φίδι.
| | 0 Rh -
26-09-2006 @ 15:40 | με θύμωσε. να' σαι καλά. | | « Ακρόνειρο »
26-09-2006 @ 15:47 | Σας ευχαριστώ όλους!! | | MARGARITA
26-09-2006 @ 16:03 | Χωρίς λόγια Ακρόνειρο ::sad.:: ::sad.:: ::sad.:: | | horseman
26-09-2006 @ 16:16 | Αν σου πω ότι δεν θέλω να το σχολιάσω...
ΘΥΜΩΝΩ...
ΣΚΟΤΕΙΝΙΑΖΩ...
ΓΜΤ.
Αυτά...
την κατανόησή σας... | | « Ακρόνειρο »
26-09-2006 @ 16:32 | Εγώ να δείτε πόσο θυμωμένα το τραγουδάω.. | | Αγνή
27-09-2006 @ 04:34 | ::no.:: | | agrampeli
27-09-2006 @ 05:19 | συγκλονιστικό ::no.:: ::no.:: ::no.:: | | xanthi1
27-09-2006 @ 06:33 | Πολύ μου άρεσε. | | « Ακρόνειρο »
27-09-2006 @ 07:40 | Σας ευχαριστώ όλους για την ευαισθησία που δείχνετε.
Και σας χειροκροτώ.
Όρθιος. | | Antigoni
27-09-2006 @ 10:14 | Δυστυχως δουλευω στο τμημα προστασιας παιδου, στην Προνοια και αυτη ειναι η καθημερινη πραγματικοτητα.... ::mad.:: | | « Ακρόνειρο »
27-09-2006 @ 11:24 | Αντιγόνη καταλαβαίνω.
Ή μάλλον λάθος ρήμα.
Νιώθω! | | frozenangel
28-04-2009 @ 14:29 | Αυτα με κανουν σκυλα.
Αν ανθρωπος αγγιζε το μωρο μου,
μα το θεο θα τον ξεκοιλιαζα.
Θα με παρακαλαγε να τον σκοτωσω.
Κ οχι μονο το μωρο μου..... δε θα αφηνα να περασει ετσι
τετοιο περιστατικο, αν ειχα γνωση αυτου. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
