| |
βαρύς και γνώριμος του μάνταλου ο ήχος
Καθώς σφαλίζει το τελείωμα του φράχτη
Μονάχος μπήκες,με παρέα δίχως
Σαν μαύρο σύννεφο στου ουρανού το αδράχτι.
Δε σε ρωτήσανε τι έγκλημα είχες πράξει,
Δε σου ζητήσαν μεταμέλεια να δείξεις,
Σαν καιροσκόποι τη στιγμή είχαν αδράξει
Να σε τσακώσουν, να σε δουν να υποκύψεις.
Τα κάγκελα της φυλακής είναι μασίφ
Χυτό μπετόν,οι τοίχοι της,γρανίτης
Κι εσύ,κουνούπι που κολλά στο πορτατίφ,
Πιασμένος απ'το δόκανο σπουργίτης.
Σκληρό το στρώμα σου,να βολευτείς πασχίζεις
Τρίζει,αλάδωτος,της κλίνης ο σουμιές
Την προσευχή σου νυσταγμένος ψιθυρίζεις
Να μη σε βρουν της μοναξιάς αποθυμιές.
Χορταριασμένο το προαύλιο με βρύα,
Η υγρασία αδυσώπητα σε λούζει,
Σε ταλανίζει της καρδιάς η ανομβρία
Θυμίζεις λύκο στην πανσέληνο να σκούζει.
Η μόνη ώρα που ο νους σου γαληνεύει,
Είναι η ώρα το φαΐ που σου σερβίρουν
Σαν τη Σαλώμη που ημίγυμνη χορεύει,
Στου εαυτού σου τη σφαγή σε παρασύρουν.
Από τα λάθη σου κατέληξες δεσμώτης
Να ξαναζείς την ίδια μέρα της μαρμότας
Ποτέ δεν ήσουνα χαφιές και καταδότης
Αλλά σου άρεσε το σκάλισμα της κότας.
Μόνο μια σπίθα της ελπίδας σού'χει μείνει
Του λυτρωμού σου τη θηλιά προτού απλώσεις
Των πράξεών σου ν' αναλάβεις την ευθύνη
Παιδί δεν είσαι, πρέπει πια να μεγαλώσεις!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
