| |
Το νυχτικό της ηρεμίας ξεσκισμένο,
και το αδιάβροχο της έλξης μας υγρό.
Το ίδιο εσώρουχο ευχής ρυτιδιασμένο,
πάνω σε σώμα λαξευμένο σαν βιτρό.
Ξένο σακάκι που φορούσαμε και οι δύο,
και οι γραβάτες του καημοί από θηλιά.
Λίγα κουμπιά να κλείνουν μέσα τους αντίο,
λίγες ραφές πάνω σε ψεύδους δαχτυλιά.
Γάντια οι ώρες μας φορούν από μετάξι,
έτσι καλύπτουν ένα πέρασμα τραχύ.
Απ' τον παράδεισο στην κόλαση θ΄ αράξει,
του χθες αμάξι που το λέγαμε ψυχή.
Κρατά ομπρέλα ο νοικάρης της ζωής,
δεν θα μοιράσει πια σε μάς την ευτυχία.
Έμεινα στ΄ όνειρο της πίστης αδαής,
κι εσύ βαρκούλα σ' ουτοπίας ναυμαχία.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
