| |
Κάποτε όρκους δίναμε
Η απουσία σου με πονά
και μού ραγίζει την καρδιά
σε σκέπτομαι κάθε βράδυ
όταν τριγύρω έχει σκοτάδι...
όταν τριγύρω έχει σκοτάδι
σε σκέπτομαι κάθε βράδυ.
Κάπου αλλού διάλεξες να ζείς
καιρό πολύ έχεις να με δείς
μα εγώ πάντα σ΄αγαπώ
και για σένανε πονώ...
μα εγώ πάντα σ΄αγαπώ
και για σένανε πονώ.
Κάποτε όρκους δίναμε
πώς πάντα θά΄μασταν μαζί
όμως κομμάτια γίναμε
εγώ εδώ, εσύ εκεί.
Η άστατή σου η καρδιά
από εμένα σ΄έδιωξε μακριά
κάτι άλλο έψαχνες να βρείς
μα έχεις πέσει καταγής...
μα έχεις πέσει καταγής
κάτι άλλο έψαχνες να βρείς.
Τα βράδυα πάντα σε θυμάμαι
όταν μόνος μου κοιμάμαι
κι όταν ξυπνώ κάθε πρωί
άδεια είναι η ζωή...
άδεια είναι η ζωή
όταν ξυπνώ κάθε πρωί.
Κάποτε όρκους δίναμε
πώς πάντα θά΄μασταν μαζί
όμως κομμάτια γίναμε
εγώ εδώ, εσύ εκεί.
Όσο κι άν είμαι δυνατός
δεν σ΄έχω ξεπεράσει
απ΄την ζωή μου χάθηκε το φώς
και έχει σκοτεινιάσει...
απ΄την ζωή μου χάθηκε το φώς
δεν σ΄έχω ξεπεράσει.
Κάθε νύκτα πού είμαι μόνος
αργεί να ξημερώσει
είν΄αβάσταχτος ο πόνος
την καρδιά μου έχει πληγώσει...
είν΄αβάσταχτος ο πόνος
την καρδιά μου έχει πληγώσει
Κάποτε όρκους δίναμε
πώς πάντα θά΄μασταν μαζί
όμως κομμάτια γίναμε
εγώ εδώ, εσύ εκεί.
Ό-μως-κομ-μά-τια-γί-να-με
ε-γώ-ε-δώ-ε-σύ-ε-.κεί.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
