| |
Μυστήρια ώρα,
νυχτιά και μέρα, όταν,
φταρμό σηκώνουν,
απ' το φως π' αργοσβήνει,
κι η πόλη με τον κόρφο,
με πάθος, ψιθυρίζουν...
Μια τέτοιαν ώρα,
φτερά της νυχτερήθρας,
καθώς λυγάνε,
σε πέταμα κουριόζο,
τα γήινα μαγέβουν,
χλεβάζουν σκιες της νύχτας...
Μια τέτοιαν ώρα,
οπού αχοί ξεπέφτουν,
στον πίσω κήπο,
που πολιορκεί η κλείση,
λαμπές από λουσέρνες
αγνάντιες, γηθοσύνη…
Μια τέτοιαν ώρα,
αν βγει στ' αζάτο μόνη,
κι εκεί με χάρη,
σε σένια, καθισμένη,
ψηλά αν αγναντέψει,
τ' αστέρι μας θα έβρει…
Που ήταν βάντο,
μιας τρυφερής αγάπης,
σ' ουράνιο στέρνο,
απόβραδο, σπαλάτο,
και χρυσαχρό ξεκλώθει,
μοιραία ομορφιά του...
Που ήταν κούμπος,
που φέλιαζε μιρμίδια,
από δυο δρούγες
ξεχώριες, απ' ανάγκη,
που ήταν σταβροδρόμι,
μονιά μιανού και δόμνας...
Μπορεί το βλέμμα,
ογρό κει να στυλώσει,
και να σκιρτήσει,
στη θύμηση μια μάλβας,
μια ρίμας, μιας ρομπίνιας,
που φαίναν έναν θρύλο...
Μα, πάλι, ίσως,
το βλέμμα αποστρέψει,
και έγνοια σπρώξει,
σε τόπο που μουκιάζουν,
διασίδια μιας αγάπης
κλωστές που είχε θράσιες...
Μυστήρια ώρα,
μιας ανιαρής εσπέρας,
φωνή σαν κράνει,
"τι κάνεις έξω, πλέον;"
απόβαθη, μονάτος
θα μείνω με τ’ αστρί μας…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
