| |
Ζητώ συγνώμη εκ μέρους της συνήθους ευγένειας των χειλιών μου
μα η τραχύτητά τους οφείλεται στην παρατεταμένη δίψα
στέγνωσαν πριν ζήσουν το θαύμα της ένωσης με τα δικά σου
μα όταν τελικά συνέβη η αίσθηση ήταν τόσο επώδυνα ανακουφιστική
όπως το αλάτι στην πληγή ή η αναμόχλευση του τραύματος που προκάλεσε η μοναξιά
τα χείλη σου ήρθαν να υπερασπιστούν τη μοναξιά μου και να αντιταχθούν στην ερημιά των δικών μου
να σκάψουν το λαβύρινθο της παραμελημένης μου ύπαρξης και να στάξουν στην ανάσα μου
το ελιξίριο της πραγματικά άξιας ζωής
κι είναι που καθώς μαθαίνω να αγκαλιάζω το σώμα σου νιώθω το βάρος του ανάλαφρου
αντιλαμβάνομαι το μέγεθος μιας μικρής χαρούμενης στιγμής
το αέναο παρόν της συντομίας του χρόνου
αισθάνομαι για πρώτη φορά τη χρησιμότητα των αισθήσεων και την υπεροχή του έρωτα που μοιράζεται.
Πήρες τα χέρια μου και σχημάτισες τον τέλειο κύκλο, αυτόν που σε χωράει
που δεν περισσεύει σπιθαμή του κορμιού σου, που ίχνος σου δεν μένει έξω από αυτόν
γιατί εγώ συνηθισμένος από τα χρόνια της ερημιάς τα έκλεινα γύρω μου
αγκαλιάζοντας τους ώμους κι αγνοώντας το πλήρες άνοιγμα που πρέπει να κάνουν
για να χωρέσουν έναν άλλο άνθρωπο.
Έζησα τη ματαιότητα, έζησα με τη ματαιότητα, πολύ φοβάμαι ότι έζησα κι από αυτή.
Πίστεψα στην αιώνια απουσία
μα εσύ γνωρίζοντας πάντα πως η πίστη δεν χρειάζεται απόδειξη
μού προσέφερες την σημαντικότερη.
Την παρουσία σου.
Κατέληξα λοιπόν όπως έπρεπε. Άπιστος και βέβαιος πως ο έρωτας υπάρχει
κι είσαι εσύ η απόλυτη ενσάρκωσή του.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
