| |
Ένα βράδυ, καθώς ο ήλιος ζωγράφιζε τον ουρανό σε αποχρώσεις πορτοκαλί και ροζ, η Αυγούστα αποφάσισε να εξερευνήσει τα μυστικά του Ηλυσίου.
Οπλισμένη με τον καμβά της, τα πινέλα της και μια ακαταμάχητη περιέργεια, πήγε στο εγκαταλελειμμένο αρχοντικό...
...Μέσα, ο χρόνος φαινόταν να παγώνει. Ο χορός της σκόνης ταξίδευε στο αχνό φως του ηλίου, και ο αέρας ήταν βαρύς με μυρωδιά από ξεχασμένες μνήμες. Η Αυγούστα περπατούσε μέσα από τους διαδρόμους μέχρι να φτάσει σε ένα δωμάτιο με μια υπερφυσική λάμψη.
Εκεί, στο κέντρο του δωματίου, στεκόταν μια μοναχική φιγούρα - ένα φάντασμα μιας χαμένης αγάπης. Η φανταστική μορφή πρότεινε το χέρι, προσκαλώντας την σε ένα χορό που ξεπερνούσε τα όρια του χρόνου.
Καθώς χόρευαν, το δωμάτιο μεταμορφώθηκε σε ένα όνειρο από ζωηρά χρώματα και κρυμμένα συναισθήματα.
Το πινέλο της κινούνταν με δική του ζωή, αιχμαλωτίζοντας την ουσία του χορού στον καμβά. Κάθε κίνηση φαινόταν να πνέει ζωή στο φανταστικό πλάσμα, και όταν οι τελευταίοι ήχοι της αόρατης μελωδίας τέλειωσαν, το δωμάτιο επέστρεψε στη σιωπηλή ακινησία του.
Με δάκρυα στα μάτια, η Αυγούστα κοίταξε το αριστούργημα που δημιούργησε. Η φανταστική φιγούρα τώρα είχε παγιδευτεί στον καμβά για πάντα, σε έναν χορό αγάπης και απώλειας. Το κάποτε εγκαταλελειμμένο αρχοντικό, τώρα, λάμποντας με μια απαλή ακτινοβολία, φάνηκε να αναγνωρίζει την ομορφιά που εκτυλίχθηκε μέσα στους τοίχους του.
Καθώς η φήμη της Αυγούστας και της συνάντησης διαδόθηκε, οι κάτοικοι ξεπέρασαν τους φόβους τους και περιπλανήθηκαν στο Ηλύσιο. Το αρχοντικό, που κάποτε ήταν σύμβολο μυστηρίου, έγινε καταφύγιο για όσους αναζητούσαν να συνδεθούν με τους χαμένους ήχους της ψυχής τους.
Και έτσι, το Ηλύσιο, μέσα από τα μάτια και το πινέλο της Αυγούστας, έγινε μαρτυρία της καταπληκτικής δύναμης της αγάπης, ικανής να ξεπερνά ακόμα και τα όρια μεταξύ των ζωντανών και του φανταστικού.
Ηλίας Βήτα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
