| |
Σ' ήξερα φίλε μόνε μου, στα μάτια με κοιτούσες
Κάθε πρωί καμάρωνα το βλέμμα σου για χρόνια
Μονόφθαλμος και τέρας μου, στα δύσκολα γελούσες
Ποιός να' ξερε η φιλία μας, θα ξέμενε στα χιόνια
Με δύναμη εκούρσευες σήραγγες καλντερίμια
Καμάρι και αγρίμι μου, της νιότης παλληκάρι
Τα ρόζ ποτάμια στάζανε, και τ' άφηνες συντρίμμια
Και οι δυο σου φίλοι οι κολλητοί, σε γέμιζαν καμάρι
Ποιά μοίρα βρε θηρίο μου, σου' μελλε με το χρόνο
Και τώρα που μεγάλωσα, σε χάνω από φίλο
Εσυ δεν ήσουν που' ριχνες, το θάνατο απ'το θρόνο
Και θεωρίες βούλιαζες, με δύναμη και ζήλο?
Τώρα που ασπρίζει το μαλλί, η μοίρα σου γελάει
Σ' ύπνο δικαίου σ'έριξε, σε μίσεψε το κρύο
Τώρα γελάει το κάρμα μου, μνημόσυνα κερνάει
Κι όλο το σύμπαν σ' έβαλε, στερνό να πεις αντίο
Ποιό κάρμα σε τριγύρναγε μοναδικέ μου φίλε
Και μόνο πια στο κάτουρο, μπορώ να σε θωρήσω
Κάποτε όλα τ'άλεθες, εσυ καλέ μου μύλε
Και τώρα πια τις κάψες μου, δεν ημπορώ να σβήσω
Περασμένες σου οι δόξες, τις θυμάσαι πια και κλαίς
Ξέμεινα στη θεωρία, στην καμμένη μου τη γη
Τώρα σ'έβαλα στην κάσα, και δεν σβήνουνε οι φωτιές
Κι οσα ψέμματα υπάρχουν, τα πουλώ σα δω μουνί
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
