| |
Ο αέρας χορεύει τα κλαδιά στο άγονο λιβάδι
μόνο του στέκει ένα σκιάχτρο μέσα στην παγωνιά
δεν έχει πια νερό στέρεψε το αρχαίο το πηγάδι
ένα κοράκι πλέκει άσμα δακρύβρεχτο γεμάτο σκοτεινιά.
Σίγησαν του κόσμου οι φωνές τα παράθυρα κλεισμένα
χάθηκαν όλοι μέσα σε μια μάχη άγρια και αιματηρή
γιατί της αγάπης τα ποιήματα έμειναν λησμονημένα
δηλητηρίασε την ψυχή τους η ζήλια η μοχθηρή.
Το σκιάχτρο μέσα στην έναστρη νύχτα έναν έρωτα παλιό αναπολεί
ένα κορίτσι μυστήριο σαν τα αρχαία μυστικά που είναι κρυμμένα
το κοράκι το μαύρο του άσμα σαν ύμνο μακάβριο αναφωνεί
κλαίνε η σελήνη και τα αστέρια για τα θαύματα που είναι χαμένα.
Πες μου κόρακα που σαν την νύχτα είσαι ντυμένος
μήπως στα ταξίδια σου την νεράιδα μου συνάντησες
ο νους μου ακόμη από αυτήν είναι μαγεμένος
τον πόνο μου θα νιώσεις εάν και εσύ κάποτε αγάπησες.
Εγώ με τα φτερά μου στους ορίζοντες ανοίγομαι
έχω αγαπήσει της ομίχλης την μουσική την σιωπηλή
από του έρωτα τα πάθη ποτέ δεν πνίγομαι
σε χαιρετώ για αλλού πηγαίνω του ήλιου με καλεί η ανατολή.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
