| |
Πες πως κατάφερα να σβήσω,
το φως της μέρας με το δάχτυλό μου,
ήθελα απλώς και μόνο να σε δώ,
μα ήταν τόσο λαμπερό το πρόσωπό σου.
Πες πως κατάφερα να φύγω,
απο τα δυο σου χέρια ενώ σε αναζητώ,
κι αν ήταν να αστοχήσει το φιλί μου,
γιατί να πέσω με τα μούτρα στον γκρεμό?
Ναι, τωρα ξέρω όλες τις απαντήσεις,
αλλά δεν έχει νόημα να πω,
είσαι αρκετά μακριά για να ακούσεις,
κι εγώ κρατάω την ανάσα στον βυθό.
Μα ξέρω οτι είχα πάντα έναν άσσο,
ένα χαρτί οπου ποτέ δεν έχω παίξει,
θα το καρφώσω δυνατά στον ουρανό,
να με σηκώσει, κι ότι θέλει ας βρέξει.
Κι άμα θα πέσω πάνω σου με την βροχή,
μονάχα εσύ θα ξέρεις θα τι θα γίνει,
αν θα με πιεις ή θα απλωθώ πάνω στη Γη,
εξατμιστώ και πέσω πάλι όπου με στείλει.
Έτσι θα έπρεπε να γίνει εξ αρχής,
το κάθε πρόσωπο αστράφτει μες τον ήλιο,
και όταν είναι και κοντά και διαφανή,
ενώνονται χωρίς να το ζορίσουν.
Έτσι συνέχισε τον δρόμο που έχεις πάρει,
αφου πια ούτε κι εγώ δεν με γνωρίζω,
μα χαίρομαι πολύ γιατί υπάρχει,
ένας ολόκληρος πλανήτης να γυρίσω.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
