| |
Η ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ 1-6-23
Αγνή κοπελούδα έτρεχε παντού,χωρίς να πατά στη γη
ντυμένη στην αέρινη λευκή της φορεσιά
ν’ανεμίζει στα μονοπάτια της καρδιάς της κάθε φορά στο κάλεσμα
Σκόρπιζε το άρωμά της,δεν λογάριαζε τίποτε
ακόμα και στις κακοτοπιές μοσχοβολούσε….
………………………..
Γελούσε ανέμελλη χωρίς φόβο στα μάτια της
χωρίς κανένα συναίσθημα από αυτά
που φανερώνουν την ασχήμια της ψυχής
Καθρευτιζόταν στον ήλιο!
Ρούφαγε το φώς του και γινόταν άστρο φωτεινό
στην κατεβασιά της νύχτας,και τρόμαζε τις σκιές…..
……………………………….
Μέχρι….που την κατέβασες να περπατήσει στη γή.
Μα…δεν της είπες ότι θα σκόρπιζες αγκάθια
να της ξεσκίσουν το φόρεμα….
Την άφησες να τριγυρνά μισοντυμένη
με τις πληγές να τρέχουν χωρίς σταματημό
Την έβλεπες ν’αργοπεθαίνει κι ούτ’ένα ποτήρι νερό
δεν έδωσες να ξεδιψασεις τα ξεραμένα της χείλη
…………………………
Μόνο γελούσες…….
Μέρες και νύχτες να τριγυρνά σαν ξωτικό χαμένο
ποτίζοντας με δάκρυα αυτή τη γή
που την τράβηξες να τη βαδίσει
Σα νεράιδα πού’χασε το μαντήλι της
τη φυλάκισες στα άγανα και στ’αγκαθωτά μονοπάτια
Πώς ν’ανεβεί ξανα΄εκεί που άνθιζε και μοσχοβολούσε;
…………………..
Άνοιξες πληγές στην αγάπη μου!
Εκεί που κλείνει μία, ανοίγει άλλη κι ο χρόνος τρέχει αδιάφορος
Οι μέρες σκορπιούνται χωρις ουσία…
Κι αυτή…ακόμα γυρίζει πικραμένη στον κύκλο της
περιμένοντας μήπως βρεί το μαντήλι της
να στήσει ξανα το χορό της πάνω στη γη….
ν’ανεμίσει ξανά η φορεσιά της κι ας είναι κομματιασμένη….
Όταν πετάς,δε σε νιάζει ποιος ανεμίζει τα κουρέλια σου…
……………………………….
Σου φτάνει να πετάς!
Τότε και οι πληγές κλείνουν μαγικά και χάνονται στο χρόνο
Τότε ανοίγουν της φυλακής τα κελιά
τ’αγκάθια μαραζώνουν και ξεραίνονται
κι οι δρόμοι σου….γίνονται λεωφόροι
και τα δύσβατα δάση οδηγούν σε ξέφωτο
Μην την μαραίνεις άλλο την αγάπη μου…..
Ήταν ότι πιο όμορφο είχα να σου δώσω
κ.λ.inokrini
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
