| |
ο κλειστός μου εαυτός
μια σκαστή δέσμη φωτός
για φίλους πρέπει να ψάξω
τα γήινα να ξαναφτιάξω
το χάσμα μη βλέποντας θα δώ
τον ήλιο και το αίμα στο μυαλό
άνοιγμα χαράζω στο σκοτάδι
γυρεύω το ενδιαμέσο λιβάδι
μεστώνω την ηχώ με τον ήχο
και γράφω τον ανέμελο στίχο
θέλω να πώ εκείνο που θα μένει
που δεν θ’αλλάζει και θα βαθαίνει
Με το πρόσωπο μου σ’αγναντεύω
τα φιλιά σου αρώματα και θωπεύω
Κόκκινα, πράσινα και γαλάζια,
γλυκά διασκορπισμένα τα νάζια
ακόμα μια φορά τελευταία
σ’αγαπάω κι ας εισαι ιδέα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
