| |
Φεύγεις με βήμα αόρατο χρώμα σκοτεινό
Τις ώρες που χτυπούν καμπάνες φρενιασμένες
Και πλήθος βραχνές φωνές με σάλο βουερό
Στην ερημιά σκορπάνε ποθοπλανταγμένες
διάμεσα στο χάσμα στου αγνώστου τα βαθιά
Πρέπει να βρώ τα τριαντάφυλλα που μυρίζουν
Σπαράζω που στα σύνορα τα φώτα λιγοστά
Ίσως τ' αστέρια που μιλήσαν πίσω σε γυρίζουν
Το όνειρο πια ξεπέφτει στην πύλη του ουρανού
Κι ο Σκορπιός που πια δεν αντέχει απόμακρα λυγίζει
Ξάφνου σε φέρνει η σκέψη σε όλο μου το νού
Γυρεύεις να περάσεις στου καημού το μετερίζι
Θα σε συγκρίνω με μιά μέρα θερινή
Η δίψα ξέρει να διαλέγει αρώματα και μύρα
Φλογίζει καίει μια σκληρή κι υπέρμετρη ριπή
Ξοδεύτηκα να γίνω αυτός που θέλησεν η μοίρα
Στο αίωνιο σου λαμπύρισμα τώρα θα ξεχνιέμαι
Μα θα γλυστράει η πληγωμένη σκέψη στο κενό
Ότι νόμιζα χαμένο ενώπιον σου το ξηγιέμαι
Ζωή για όσα μου έδωσες όταν βγήκα στο χορό
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
