| |
Ο ερχομός της άνοιξης μύριζε ποπ-κορν
Σ όλο το δρόμο έσερνε ένα κλαδί
Κάθε τόσο κάποιος τον ρωτούσε: τι κρατάς εκεί;
Αμυγδαλιά, δε βλέπεις, αποκρινόταν και συνέχιζε το δρόμο του
Φτάνοντας στο ποτάμι σταμάτησε
Θες από ντροπή, θες από πλήξη έκλεισε τα μάτια
Πέντε, δέκα, δεκαπέντε, είκοσι, εικοσιπέντε…
Όσο μετρούσε, κρατούσε την αναπνοή του
Στο εκατό πήρε μια βαθιά ανάσα κι άνοιξε πάλι τα μάτια
Κοίταξε τον ποταμό σαν να αναμετριόταν μαζί του
Αντέχεις να μας πνίξεις, τον προκάλεσε
Και χωρίς να περιμένει απάντηση έδωσε μια και πέταξε το κλαδί στο νερό
Γύρισε την πλάτη και πήρε το δρόμο του γυρισμού μουρμουρίζοντας τραγουδιστά
Πέντε, δέκα, δεκαπέντε, είκοσι, εικοσιπέντε…
Λίγο πιο κάτω ξεβράστηκαν 5-6 ζωγραφισμένα ποπ-κορν
Το κλαδί αγνοείται
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
