| |
Πιο πάνω απ’ τα σύννεφα κι ακόμα δε σε είδα,
που θες να φτάσω τελικά για να σ’ αντικρύσω;
Μου φτάνουν τα μαθήματα, κατάλαβα αλήθεια,
είμαι μικρός, προσωρινός, όσο κι αν θα ζήσω...
Περπάτησα πάρα πολύ για να σε συναντήσω,
μα ακόμα δε κατάφερα, εσένα, Εγώ, να φτάσω.
Τα βήματα μου μ’ έβγαλαν, στον ίδιο δρόμο, πίσω,
άδικα πια κουράστηκα και που να ξαποστάσω…
Ίσως να φταίει η έπαρση που χρόνια κουβαλάω,
αυτή η αδυναμία μου… “Πως όλα τα μπορώ…”
Ίσως η φαντασία μου να είναι η παγίδα,
και κάθε ανεμόμυλο για δράκο να περνώ.
Ίσως να είμαι και τυφλός να μην σ΄ αναγνωρίζω,
όταν μπροστά μου στέκεσαι, να μην παρατηρώ,
Ίσως να κοίταζα πολύ, ένα τοπίο γκρίζο,
κι έτσι τα χρώματα έχασα· στης πόλης το μπετό…
Ίσως να είμαι ανάξιος για να σε συναντήσω,
και έτσι λάθος σκέφτομαι εσένα για να βρω.
Μα αυτό είν’ το παράλογο που με χαρακτηρίζει,
τα «ίσως» μου να μην μπορώ... Να τα αποδεχτώ!
Μα σε ακούω μέσα μου, τα βράδια που σωπαίνω,
ανάμεσα στα όρια... Της κάθε αναπνοής,
το νιώθω, το αισθάνομαι πως θα σε συναντήσω,
…Ίσως απλά να στέκεσαι στο τέλος της γραμμής!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
