| |
Είναι ο χρόνος ένας δρόμος,
που δεν έχει γυρισμό,
μας πατάει όσο τον περνάμε,
και είμαστε ένα με αυτόν.
Χαλίκια ανυπόφορα με αίμα,
είναι τα σημάδια που θα βρεις,
στον δρόμο που αφήνουν παραμύθια,
όταν απ το βάρος της ζωής τριφτείς.
Δεν σου λέω πια για μένα,
δεν υπάρχει κάτι για να δεις,
ούτε κάτι για να σε χορτάσει,
σαν τα φύλλα απ την βροχή.
Την ψυχή μου θα απλώσω,
στο γρασίδι το υγρό,
στα λουλούδια θα τη δώσω,
και απ τον πόλεμο θα βγώ.
Το ωραίο ουράνιο τόξο,
που μυρίζει την βροχή,
έχει μάθει όλα όσα θέλω,
στο φεγγάρι να τα πεί.
Και απο εκεί όπως το φώς του,
που τον χρόνο τον νικά,
θα σου ψιθυρίζει ωραία,
δεν θα ακούς μα θα γυρνάς.
Και έτσι ενώ στα είπα όλα,
με τον τρόπο μου αυτόν,
θα τα βρείς όταν θελήσεις,
να δεις μπροστά το παρελθόν.
Τότε ίσως έρθω στο παγκάκι,
που καθόμασταν παλιά,
και βρούμε τι αφήσαμε ξωπίσω,
προχωρώντας πια μπροστά.
Υ.Γ. : Αυτό που περιλαμβάνει ό,τι πονάει και ταυτόχρονα το μόνο που μπορεί να σε οδηγήσει στην ευτυχία,
είναι το να σηκώσεις με τον παιδικό σου εαυτό το βάρος της ενήλικης ζωής...
Αν τον χάσεις στην προσπάθεια να δυναμώσεις, θα χάσεις τον εαυτό σου...
Αν δεν αφήσεις το παιδί μέσα σου και προσπαθήσεις να σηκώσεις όπως όπως το βάρος, τότε θα σε αφήσει αυτό,και εσύ αντί να σημαδευτείς από τον χρόνο, θα τον σημαδέψεις εσύ...
Πρέπει να μάθεις πώς να πέφτεις, πριν σταματήσεις να πέφτεις, αν θες να τελικά να μείνεις όρθιος....
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
