| |
κάτασπρη φτερούγα να τρέχει η σκέψη
χαμήλωσα τα μάτια μου τριγύρου
στο φώς που ανηφόριζε να επιστρέψει
σ’εκείνο το καλοκαίρι του ονείρου
ακοίμητη την είπα, φωνή ελπίδας
αληθινή σα νάναι παραμύθι
διαλέγοντας μιάν άκρη της πατρίδας
στη γή που φανερώθηκαν οι μύθοι
ήμουν κι εγώ σαν άλλοτε γενναίος
να ξεφύγω απ’ τον αιώνιο εαυτό μου
περίμενα να μείνω τελευταίος
στο νησί γυρεύοντας τον αδερφό μου
βγάζει ως την ακτή, τον ξέρω τον δρόμο
μακρύς κι αν είναι θα τα καταφέρει
το δόλο να τον σηκώσει στον ώμο
τον ήλιο τή θάλασσα τ’αέναα θέρη
βλέπω οράματα σκορπώ τη πνοή μου
της Αμμοχώστου μ’όλα τα κοπέλια
σε σπίτι αδειανό δεν μπαίνει η ψυχή μου
άφοβη ειναι μα εμποδίζουν τα τέλια
ονειροπόλος σε καιρούς της στέγνιας
πρόσωπα δεν βρήκα να τα ρωτήσω
είχαν φύγει με τον καημό της έγνοιας
πως θα μπορέσω να ξαναγυρίσω
μέσα στο πούσι βλέπω τις Κλαψίδες
μαντατοφόρες ύστερα απο χρόνια
κοιμίζουν ήσυχα τις εσπερίδες
στους κήπους με τα κατάξερα κλώνια
και τα μήλα,ποιος έκλεψε τα μήλα;
κάποιος άλλος ξενικός ξοδεμένος
ήταν εκεί στ’άδηλα και στα δήλα
στου τόπου τα διάπλατα αλλοπαρμένος
καλύτερα θάμουνα αν λησμονούσα
αν η ψυχή μου χωριστά αγρυπνούσε
κι αν στα χαλάσματα δεν περπατούσα
θάπαιρνα χρώμα και δεν θα κοιτούσα
δεν φελάει πολλά να μουρμουρίζω
στο ζύγιασμά του, ο νούς μου σιγοβράζει
και της γενιάς μου λόγια ψιθυρίζω
ν’ακούσω αφήστε με, η ψυχή ουρλιάζει
διώξτε τα σκυλιά τα όρνεα τα ψοφήμια
και τ’αηδόνια πούχουν βρυκολακιάσει
οι κυνηγοί εμείς,κείνοι πια τ’αγρίμια
η λάμψη μας ποιος ξέρει που θα φτάσει
παράξενο που σίγησε η καμπάνα
γύρισα να δώ πάλι τους ανθρώπους
δεν είδα ουτε αδερφό ουτε και τη μάνα
μέρα πουναι,σε ξένους βγήκα τόπους
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
