| |
Ανοίγω το βήμα μου
Ο δρόμος του Αγίου στενεύει
Γιαλός τεθλασμένος
Του βορρα και του νότου με ταξιδεύει
Αρχαία θάλασσα ολη μανία κι αφρό
Ξεχασμένος,φιμωμένος καημός
Μπορείς να πιαστείς να την αγγίξεις
Καθώς βγαίνεις από μέσα μικρός
Τεντώνω τα δάχτυλα
Του πιο αδύνατου μου χεριού
Κρατιέμαι απ τη μεγάλη πληγή της
Δεν μου ταιριάζει ο φόβος του αποχωρισμού
Και η πλημμύρα των ανθρώπων
Μια μάζα από δάχτυλα που μετρούν
Ολη τη μαύρη σκόνη που απλώνεται
Δεκαπενταύγουστο θα τη δούν
Σαν το χιόνι χιλιάδες άσπροι ανθοί
Στο κράτος εδώ του θανάτου
Λαμπροφορεί και πάλιν η ζωή
Γαληνεύει γλυκήτατη,αγαπημένη,οικεία
Μ’αιχμαλωτίζει καθώς με υποδέχεται
Ώσπου με άλλο σχήμα ν'αρχίσει να πήζει
Όμως με άλλο καθεστώς μοιάζει παράταιρη
Δεν παραδίνομαι που κοκκινίζει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
