| |
Ακούω μελωδικά τραγούδια
στη μέση του κατακλυσμού
ενώ η κιβωτός ταλαντεύεται.
Η συνεχόμενη βροχή με κούρασε,
νυστάζω και δε μπορώ κοιμηθώ
θάλασσα και βρόχινο νερό έγιναν ένα.
Τι δυστυχία στον άνθρωπο να λησμονεί
τη μόνη σταθερά της ζωής που είναι ο θάνατος
Δεν έμαθα αν έμειναν κάποιοι ζωντανοί
ήθελα μια απάντηση είμαι αθάνατος;
Από τα πλεκτά αμπάρια φτάνει παράξενη βουή
κραυγές πουλιών κανένας δεν τις κατανοεί.
Οι ενοχές τη νύχτα δυσκολότερες γίνονται
τύψεις και ενοχές δύσκολα αναμιγνύονται.
Η πτήση της ελπίδας αγγίζει τα ήρεμα νερά
που μπερδεύουν την ηρεμία με το βάθος.
Τίποτα δεν αποζημιώνει ένα ήλιο που αργεί να βγει
να δω τα πνιγμένα χωράφια και τα πράσινα βουνά.
Η σιωπή των ζώων μ' ανησυχεί, έκρηξη προμηνύεται
οι βροντοσκόποι του καλοκαιριού μου το μήνυσαν.
Ομίχλες και γκρίζοι ουρανοί ας σταματήσουν
κι ας πλησιάσει το πρώτο μετακατακλυσμιαίας φως.
Η κιβωτός μου συνεχίζει να επιπλέει πάνω από τα ερείπια
του παλιού πολιτισμού μεταφέροντας το νέο σπόρο.
Πέρα από το γκριζογάλανο του νερού κι τ' ουρανού
αρχίζει η λήθη του παρελθόντος.
Θεσσαλονίκη 22 Απριλίου 2024
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
