| |
Τα χρόνια πώς περάσανε,
τόσες δεκαετίες,
τα πάντα με κουράσανε
και σ’ όλα βρίσκω αιτίες.
Μού τραγουδάς και φτάνει ο αχός,
στο στρώμα που κοιμάμαι,
τις νύχτες που ’μαι μοναχός
και πια δε σε θυμάμαι.
Λένε πως βλέπεις το Μυρτώο
και τα νησιά αγναντεύεις,
τα ψεματά σου δεν τα τρώω
και δε με κοροϊδεύεις.
Λένε πως είσαι βασιλιάς
κι έχεις πολλά ’κεί πέρα,
σε πλάνεψε ο καβο-Μαλιάς
σ’ έκλεψε η Φαλκονέρα.
Όσο βαστάξει ένα κερί,
τόσο βαστά η ζωή μας,
κάποιοι ας αργήσουνε· μπορεί,
κάποιοι ας βιαστούν. Τι κρίμας.
Σταμάτα να μού τραγουδάς,
θέλεις να με ξυπνήσεις;
Κοίτα, τους στίχους σου ξοδάς,
παράτα με, να ζήσεις.
Π.Θ.Τουμάσης
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
