| |
ΤΟ ΚΑΛΥΒΙ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ (Τρίτη 7 Μαΐου 2024)
Βγήκε η Κοκκινοσκουφίτσα πρώτη του Μαγιού σεργιάνι,
λουλουδάκια να μαζέψει, για να πλέξει ένα στεφάνι,
στο χωράφι περπατούσε και νυχτώθηκε στα δάση,
στο καλάθι ανθούς κρατούσε, την Πρωτομαγιά να πιάσει,
στο καλύβι της γιαγιάς της, πέρα απ’ το βουνό τραβούσε
και για να νικά τον φόβο, μες στη νύχτα τραγουδούσε…
Λίγο πριν τη βγάλει η στράτα, στης γιαγιάς της το καλύβι,
με τον Λύκο συναντιέται και τον τρόμο της δεν κρύβει,
το σκουφάκι που φορούσε σ’ ένα δέντρο απάνω αφήνει,
στα κλαδιά του είχε μπερδέψει, όπως πέρναγε-ν εκείνη
και τ’ αγέρι που φυσούσε, το παρέσυρε κι εχάθη’,
από δέντρο σ’ άλλο δέντρο, μες στης νύχτας το σκοτάδι …
Αν θα το ‘βαζε στα πόδια, τάχα θα γλυτώσει μήπως,
από ‘κείνη παραπάνω θα τρέχε ο κακός ο Λύκος,
θα την πρόφταινε στο ζάλο, τζάμπα κόπος επομένως,
μα ο Λύκος μες στο δάσος, ήταν τόσο λυπημένος,
τον πλησίασε και πάνω στο ζερβό κοιτά ποδάρι,
κάποιου κυνηγού το βόλι, είχε ο καημένος πάρει …
Των ανθών τρυγάει τη γύρη, τη βαθιά πληγή επουλώνει
και τον φόβο απ’ την καρδιά της, λίγο-λίγο τον μερώνει,
στο δεξί τ’ αυτί του βάζει, ένα κόκκινο λουλούδι
και του τραγουδά με νάζι, το πιο όμορφο τραγούδι,
σαν παιδί τον αγκαλιάζει, κάτω απ’ το χλωμό φεγγάρι
και ο Λύκος την ουρά του, της κουνάει με καμάρι …
Μες στη συννεφιά της νύχτας, που ψυχρούλα απόψε βγάνει,
έχει η Κοκκινοσκουφίτσα πια τον Λύκο, φίλο κάνει,
κάτω απ’ τ’ ουρανού το πέπλο, ύπνο ανάλαφρο να πάρει,
γέρνει ευθύς, στο τρίχωμα του, που ‘ναι σαν το μαξιλάρι
κι ονειρεύονται παρέα, έναν κόσμο πιο μεγάλο,
πιο καλό, όπου δεν φοβάται ο ένας ν’ αγαπά τον άλλο’ …
Σαν γλυκοχαράζει η μέρα, τον ανήφορο τραβάνε,
στης γιαγιάκας το καλύβι, με χαρά κι οι δυο τους πάνε,
όχι δεν θα μπει η γιαγιάκα στη ντουλάπα, δεν φοβάται,
και τους δυο καλωσορίζει, λέει : «καθίσετε να φάτε !»
έχει ψήσει τηγανίτες και ζυμώνει κουλουράκια,
για την εγγονή, το Λύκο κι όλα τα καλά παιδάκια …
*** Στίχοι : Κώστας Μιχαήλ Μαρής / “k©sm!m@” ***
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
